Tuesday, June 17, 2008

ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ မယ္ေဆာက္ျမိဳ႔ေတာ္

အသံေတြက ညံစီစီ
အနံ႔ေတြက တေထာင္းေထာင္း
လူမ်ိဳးစုေတြက စံုလို႔...
ျမန္မာ၊ ထုိင္း..၊ တိုးရစ္ေတြနဲ႔
ဘာသာစကားကလည္း
ဟိုတစ္ေပါက္၊ ဒီတစ္ေပါက္
ခဏေန ထုိင္းလိုေျပာ..၊
ခဏေန ဗမာလိုဟစ္..
ခဏေန How are you?
ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ I Love You....


အသံေတြက ညံစီစီ
အနံ႔ေတြက တေထာင္းေထာင္း
အသားမ်ိဳးစံု၊ ငါးမ်ိဳးစံုနဲ႔
အသီးအရြက္ေတြက စံုလွေပစြ
အသားေပၚ ခုတ္တဲ့ဓါးကလည္း
တညံညံ
ငါးေၾကးျခစ္တဲ့ အသံကလည္း
တၾကြတ္ၾကြတ္
အစိမ္းေရာင္ သီးရြက္စံုေတြကလည္း
အညြန္႔တလူလူ
၀ယ္သူက၀ယ္
ေရာင္းသူကေရာင္း
ေရာင္းသူနဲ႔ ၀ယ္သူ
ေစ်းေတြညိွၾက
ေရာင္းတဲ့သူက ေစ်းကိုတင္
၀ယ္တဲ့သူက ေစ်းေလွ်ာ့ခုိင္း
ေရာင္းသူနဲ႔ ၀ယ္သူ
အဆင္မေျပ မေခ်ာေမြ႔ခဲ့ရင္
ကိစၥက တံုးေရာ....

အသံေတြက တညံညံ
ေစ်းသည္ေတြက တဟစ္ဟစ္
ေဟာ့သည္မွာ ပဲစစ္စစ္...
စားဦးမလား အကိုတို႔ေရ
မုန္းလက္ေဆာင္းကိုေလ
ေသာက္သြာပါဦး အကိုရဲ့
ေရခဲေရ တစ္ခြက္
၀ယ္သြားပါဦး အကိုရယ္
ေရာင္းမေကာင္းလို႔ပါကြယ္..
ၾကည့္သြားပါဦး တူမရာ
ေရြေတြ လွတယ္ကြာ..
ေစ်းဆစ္၀ယ္ပါ ေကာင္ေလးရာ
ကြ်န္ေတာ့္အေဖက မွာလာတာ..

အသံေတြက ညံစီစီ
ကိုရဲၾကီးလာျပီ
မ်က္စိႏွစ္လံုးကို ရွင္ရွင္ထား
ကိုရဲၾကီးငၾကြား..။
ဖုန္းေျပာတဲ့လူ ေတြ႔ရင္ဗ်ာ..
ကိုရဲၾကီး ေပ်ာ္ရွာ..
ဆုိင္ကယ္ေပၚမွာ ေျပာရင္ေတာ့
ေပးထားမယ္ ၄၀၀ ေပါ့..
စက္ဘီးေပၚမွာ ေျပာရင္ကြယ္
ေလွ်ာ့ေပးမယ္ ၁၅၀
အပ်ိဳေခ်ာေခ်ာေလးဆိုရင္ေတာ့
ကိုရဲၾကီး မယူဘူးေပါ့...
လက္မွတ္မရွိတဲ့လူ ေတြ႔ရင္ကြယ္
ကိုရဲၾကီး မ်က္စိလ်င္တယ္...
ဆိုင္ကယ္ဦးထုတ္ မေဆာင္းရင္ေတာ့
ကိုရဲၾကီး ေပ်ာ္ရွာေပါ့...
လိႈင္းကားေတြကို ေစာင့္ဖမ္းမယ္
ေဆးရံုၾကီးမွာကြယ္...
လာထားေက တစ္ေယာက္တစ္ရာပဲ
ကိုရဲၾကီးခင္မ်ာ ဗိုက္ေတြရြဲ....

ရွမ္းကေလး

မ်က္ႏွာၾကည့္၍ ထြက္သြားၾကသူမ်ား

လူႏွင့္ ဆုိင္ကယ္
ေရာကာေထြးလွ်က္
တည္ရွိေနတဲ့ ဤေစ်းကေလးတြင္
ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ်
လာေရာက္ေတာင္းစား
ကြ်ႏု္ပ္တို႔သူေတာင္းစားမ်ားသည္
ဟိုလူကိုၾကည့္ကာ..၊ ဒီလူ႔ကိုၾကည့္လွ်က္
၁ ဘတ္၊ ၂ ဘတ္ ၊ ရလိုရျငား
လုိက္ၾကည့္ေသာ္လည္း
အၾကင္နာကင္းမဲ့ေသာလူ
ဤလူတို႔သည္ ပစၥည္းဥစၥာ
ခင္တြယ္တာ၍
၁ ဘတ္မေျပာႏွင့္ ၅ မူးမွ်လည္း
မေပးကမ္းဘဲ
မိမိတို႔ မ်က္ႏွာကို သနားညာတာစြာျဖင့္
တခါတခ်က္ အစဥ္ၾကည့္လ်က္
ထိုေနရာမွ ထြက္သြားေလသတည္း.။

ရွမ္းကေလး

Sunday, June 15, 2008

မျမင္ရတဲ့ ခ်စ္ရသူပံုရိပ္

ဒီမနက္ ကြ်န္ေတာ္ ေစာေစာ ထလိုက္တယ္..
ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ဒီေန႔ကြ်န္ေတာ္ စာေမးပြဲ သြားေျဖရမွာေလ..၊ စာေမးပြဲက ေက်ာင္းတက္ဖို႔ ေျဖရမွာ..၊ ေက်ာင္းတက္ျပီး ႏွစ္ကုန္မွ ေျဖရမယ့္ စာေမးပြဲမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး။ ေျဖမဲ့ လူေတြအမ်ားၾကီးထဲမွာမွ ေအာင္တဲ့လူေတြကို ေရြးမယ္ဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္မွာ စိုးရိမ္မိတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က အခုမွ စစျခင္းေက်ာင္းတက္ရမယ္..၊ စစျခင္း စာေမးပြဲ ေျဖရမယ္ဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ကိုယ္ကို ကြ်န္ေတာ္ သိပ္မယံုၾကည္ဘူး။ ျပီးေတာ့ ေျဖရမယ့္ စာေမးပြဲကလည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဘာသာစကားနဲ႔ ေျဖရမွာ မဟုတ္ေလေတာ့ စိုးရိမ္တဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့ စိတ္ကို ေရးခဲေရ ေအးေအးေလးတစ္ခြက္နဲ႔လည္း ဘယ္လိုမွ ေျဖေဖ်ာက္လို႔ မရဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေအးေလ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေျဖမွ မေျဖရေသးတာ..၊ စိတ္ေအးေအးပဲ ထားတာ ေကာင္းပါတယ္လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေျဖသိမ့္လိုက္ရတယ္။ ကြ်န္ေတာ္မသြားခင္ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ ခင္လည္းခင္၊ စိတ္ထဲကလည္း ခ်စ္ေနရတဲ့ အမတစ္ေယာက္ဆီကို ဖုန္းတစ္ခ်က္ေလာက္ ဆက္မွလို႔ စဥ္းစားလိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ ဖုန္းနံပါတ္ကို ရွာ..၊ အဂၤလိပ္လို ေရးသားထားတဲ့ Ma ဆိုတဲ့ နာမည္ေလး ေတြ႔တာနဲ႔ ခလုပ္ေပၚက အစိမ္းေရာင္အဖုေလးနဲ႔ call ဆိုတဲ့ အဂၤလိပ္စာလံုးေလးကို ႏွိပ္ပစ္လိုက္တယ္..။


“ဟဲလို” ဆိုတဲ့ သာယာၾကည္လင္တဲ့ အသံတခုကား ကြ်န္ေတာ့္နားထဲကို ဒိုင္းကနဲ ၀င္ေရာက္လာတယ္။
“ဒီေန႔ အင္တာဗ်ဴးရွိတယ္မဟုတ္လား” လို႔ ကြ်န္ေတာ္က ေသေသခ်ာခ်ာ ထပ္ေမးလိုက္တယ္။
“အင္း ရွိတယ္ေလ.. အမေတာင္ အခုပဲ သြားေတာ့မလို႔”
“ကြ်န္ေတာ္လဲ သြားရင္ေကာင္းမလားလို႔“
“ဒါဆိုအမ မသြားေတာ့ဘူး”
“ဟင္း ဘာျဖစ္လို႔လဲ၊ ဘာလဲ ကြ်န္ေတာ့္နဲ႔ မေတြ႔ခ်င္လို႔လား”
“အင္း..၊ ဟုတ္တယ္..၊ ေတြ႔ရင္ လူအမ်ားၾကီးေရွ႔မွာ ရည္းစားစကား လာေျပာရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ..“
“ဟာ မကလည္းဗ်ာ၊ စိတ္ခ် မေျပာဘူး..၊ ဖက္နမ္းပစ္မွာ”လို႔ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ထဲက ၾကိတ္ျပီး ေရရြတ္လိုက္တယ္။
“အမေရ ကြ်န္ေတာ္လည္း သြားမလို႔ စဥ္းစားထားတာ..၊ အခုပဲ ေရခ်ိဳးျပီးတယ္..၊ အ၀တ္အစားလဲလိုက္ဦးမယ္ေနာ္..၊“
“အခုမွ အ၀တ္အစားလဲတာလား၊ အမေတာင္ အင္တာဗ်ဴး လုပ္မဲ့ေနရာ ေရာက္ေနျပီ“
“ဟင္ဟုတ္လား၊ ဒါဆို ဒါပဲေနာ္..၊ ကြ်န္ေတာ္အခုပဲ အ၀တ္စားလဲျပီး ထြက္လာခဲ့မယ္”
“အင္း” ဆိုျပီး တဖက္က ဖုန္းကို ခ်သြားေလေရာ..၊ ဖုန္းခ်သြားတဲ့ အသံေတာင္ ကြ်န္ေတာ့္နားထဲမွာ အခုထက္ထိ ၾကားေနရေသးတယ္...၊ ခေလာက္တဲ့... ျပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ အ၀တ္အစားလဲ၊ စီးေနက် ဆုိင္ကယ္ ေလးကို ထုတ္ကာ လီဗာအကုန္တင္ျပီး ၀ူးကနဲ ေမာင္းထြက္လာခဲ့တယ္..၊ တကယ္ေတာ့ ဒီေန႔က ကြ်န္ေတာ္ ေပ်ာ္တယ္..၊ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ......

ကြ်န္ေတာ့္နဲ႔ေျပာေနတဲ့ မဆိုတဲ့ မိန္းကေလးက ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ သိတာ ၾကာေတာ့ၾကာျပီး။ ကြ်န္ေတာ္က တဖက္သတ္ ခ်စ္ေနရတဲ့ သူဆိုရင္ မမွားဘူးေပါ့ဗ်ာ..၊ ဖုန္းနဲ႔ေတာ့ အျမဲတမ္းလိုလို ေျပာျဖစ္ခဲ့တယ္.။ တကယ္ေတာ့ မရဲ့ နာမည္အရင္းက မခင္သီတာျမင့္ အသက္ကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လဲ အတိအက် မသိေသးဘူး..၊ ကြ်န္ေတာ့္နာမည္ကေတာ့ ေမာင္ေ၀လင္းထြန္း..၊ အသက္က ၁၈၊ ၁၉။ မခင္သီတာျမင့္ကို ကြ်န္ေတာ္အျပင္မွာ တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးဘူး..၊ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ့္နဲ႔ မခင္တာျမင့္နဲ႔က အြန္လုိင္းေပၚမွာေရာ..၊ ဖုန္းနဲ႔ပါ စကား အမ်ားၾကီး ေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္..၊ မခင္တာျမင့္က ကြ်န္ေတာ့္ကို ၂ ခါေတာင္ ေတြ႔ဖူးတယ္လို႔ ေျပာတာပဲ..၊ ကြ်န္ေတာ္က မခင္တာျမင့္ကို မလို႔ပဲ ေခၚတယ္..၊ မခင္တာျမင့္ကလည္း ကြ်န္ေတာ့ကို ေမာင္ေလးလို႔ ျပန္ေခၚတယ္..၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီေန႔ ကြ်န္ေတာ္ ခ်စ္ေနရတဲ့ မကို ေတြ႔ရေတာ့မယ္..၊ ျပီးေတာ့ မမကို အျပင္မွာ စကားေတြ အမ်ားၾကီးေျပာရေတာ့မယ္..၊ ဟိုးဟိုး အေတြးေတြ လြန္သြားတယ္ ထင္ပါရဲ့..၊ အင္တာဗ်ဴး လုပ္မဲ့ေနရာေတာင္ ေက်ာ္သြားေပါ့..။
ဆုိင္ကယ္ကို ေဒါက္ေထာက္..၊ ျပီးရင္ လြယ္အိပ္ကို ဆြဲ..၊ သိတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို ရွာၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေဟာေတြ႔ျပီ..၊ ျခင္းလံုးခတ္ဖက္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္

“ညီေလး စာေမးပြဲ လာေျဖတာလား“လို႔ ကြ်န္ေတာ့္နဲ႔ ျခင္းလံုးခတ္ဖက္ အကိုသူငယ္ခ်င္းက ေမးတယ္..၊
”ဟုတ္တယ္ဗ်ာ..၊ အေတာင္မစံုေသးေတာ့ ဒီလိုပဲေပါ့ဗ်ာ..၊ ပညာကိုသာ မွီ၀ဲရာေပါ့..၊ ဟဲဟဲ“
“ေအး ကိုလည္း အင္တာဗ်ဴးလာလုပ္တာ..၊ မင္းတို႔က ေတာ္ပါတယ္ကြာ ၾကိဳးစားေပါ့“ အကိုသူငယ္ခ်င္းေျပာတဲ့ စကားလည္း နားေထာင္..၊ ကြ်န္ေတာ့ရဲ့ မ်က္လံုးက မခင္သီတာျမင့္ကိုလည္း လိုက္ရွာ..၊ ဒါေပမဲ့ မေတြ႔ဘူး ျဖစ္ေနတယ္..၊ မကို အျပင္မွာ မျမင္ဖူးေတာ့ မ်က္မတန္းဘူး ျဖစ္ေနတယ္..၊ မကို ဓါတ္ပံု ထဲမွာပဲ ျမင္ဖူးတာကို..၊ ဒါနဲ႔ကြ်န္ေတာ္လည္း ကေလးတစ္ေယာက္လို ေက်ာင္းက ကေလးေတြ ထိုင္ဖို႔ လုပ္ထားတဲ့ ဒန္းေပၚ ထိုက္ခ်လိုက္တယ္..၊ ဒီအခ်ိန္မွာ မကို သိတဲ့ လူမ်ား ကြ်န္ေတာ့္ ေရွ႔မွာ ဘြားကနဲ ေပၚလာရင္ေတာ့ အေကာင္းသား..၊ ေဟာ ေျပာလို႔ မဆံုးေသးဘူး..၊ မခင္တာျမင့္တို႔နဲ႔ တစ္ရပ္ကြက္ထဲေနတဲ့ အကိုတစ္ေယာက္က သူ႔သူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္နဲ႔ စက္ဘီးအျပိဳင္စီးလာတာေတြ႔ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ၀မ္းသာလို႔ မဆံုး..၊ သူက မကို သိတာကိုး။ ဘုရားသားကို နတ္မတာပဲေပါ့..၊
“ဟာ အင္တာဗ်ဴးလာလုပ္တာလား ေ၀လင္း“ လို႔ ေက်းဇူးရွင္ အကိုၾကီးက ကြ်န္ေတာ့္ကို ေမးတယ္..။
“ဟုတ္တယ္ အကိုေကာ တူတူပဲလား“
“ေအးကြ တူတူပဲ..“
“ဒါနဲ႔ တခုေမးရဦးမယ္..၊ အကို မခင္သီတာျမင့္ကို သိတယ္ဟုတ္“
“ေအးေလကြာ သိတာေပါ့..၊ ငါတို႔ တစ္ရပ္ကြက္ထဲသားေတြပဲ“
“အခုကြ်န္ေတာ့္ေရွ႔မွာရွိတဲ့ လူေတြထဲက မခင္သီတာျမင့္ ဘယ္တစ္ေယာက္လည္း သိလား“ ကြ်န္ေတာ္ေမးလိုေတာ့ အဲ့ဒီအကိုခင္ဗ်ာ..၊ သူ႔ေရွ႔မွာရွိတဲ့ မိန္းကေလးေတြကို လိုက္ၾကည့္ေနပါေလေရာ..၊
“တစ္ေယာက္မွ မဟုတ္ဘူး“
ဟိုက္..၊ မတစ္ေယာက္ တကယ္မလာတားလားလို႔ ကြ်န္ေတာ့္ကိုယ္ကို ကြ်န္ေတာ္ ေမးခြန္း ျပန္ထုတ္မိတယ္..၊ မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး..၊ မ လာမွာပါ...
“ဟုတ္လား..၊ ဒါဆို ေတြ႔ရင္ေျပာဦးေနာ္..”

ဒီလိုနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ တေတြ အင္တာဗ်ဴးလုပ္မဲ့ အခန္းထဲကို ၀င္သြား..၊ ကြ်န္ေတာ့္မ်က္စိကလည္း မခင္သီတာျမင့္ကို အငမ္းမရ လိုက္ရွာ..၊ မေတြ႔ျပန္ဘူး..၊ ေနာက္ေတာ့ အင္တာဗ်ဴးလုပ္မဲ့ အခ်ိန္ေရာက္လာ..၊ ကြ်န္ေတာ္လည္း အင္တာဗ်ဴးလုပ္တဲ့ အခ်ိန္က်ရင္ေတာ့ မကို ေတြ႔ရမွာေပါ့ ဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ ေစာင့္ေနရရွာတယ္..၊ ဒါေပမဲ့ဗ်ာ.. အင္တာဗ်ဴးလာလုပ္တဲ့ လူေပါင္းက အေယာက္ေပါင္း ၁၀၀ ေလာက္ရွိတာနဲ႔ အုပ္စု ႏွစ္စုခြဲျပီး လုပ္လိုက္ရတယ္..၊ ကြ်န္ေတာ္ပါတဲ့ အုပ္စုမွာေတာ့ မ မပါဘူး ထင္တယ္..၊ မကို မေတြ႔ဘူး..၊ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့ စိတ္ထဲမွာေတာ့ သည္ေန႔မကို ေတြ႔ျမင္ရမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ အိမ္ကေန ရွိသမွ် အေမြးအၾကိဳင္ေတြကို ဖီးလိမ္းျပီး..၊ အေကာင္းတကာ့ အေကာင္းဆံုးထဲက ကြ်န္ေတာ္ရဲ့ တီရွပ္ အျဖဴေရာင္ အိက်ီၤေလးကို ၀တ္ျပီး ထြက္လာရတာ..၊ ဒါေပမဲ့ ေန႔တစ္ပိုင္းသာ ကုန္သြားတယ္..၊ ခုထိ မကို မေတြ႔ရေသးဘူး..၊ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ ၀မ္းနည္းမႈေတြနဲ႔ ျပည့္နက္ေနတယ္..၊ ကိုယ္တုိင္ကလည္း စာသိပ္မရ..၊ ခုက်ျပန္ေတာ့လည္း ကိုယ္ေတြ႔ခ်င္တဲ့ မကို မေတြ႔ရဆိုေတာ့ အင္တာဗ်ဴးလုပ္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ေျဖခ်င္ရာ ေျဖလုိက္တာ..၊ အဲ့ဒီက အျပန္စာေမးပြဲ မေအာင္ဘူးလို႔ေတာ့ ထင္တာပဲ..၊ အဲ့ဒီက မျပန္ခင္ ကြ်န္ေတာ့္ဆီကို မက ဖုန္းဆက္လုိက္ေသးတယ္...။ ကြ်န္ေတာ္က ၀မ္းသာအားရနဲ႔ ေကာက္ကိုင္လိုက္တာ.. ဖုန္းေတာင္ ကြဲေတာ့မလို႔..၊ ဒါေပမဲ့ ဒါေပမဲ့ အရာအားလံုး ေနာက္က် က်န္ရစ္ခဲ့ေလျပီ..။ မေျပာတာက

“အခု မအိမ္ျပန္ေရာက္ေနျပီ၊ ဘယ္လိုလဲ အင္တာဗ်ဴးေျဖႏုိင္လား..၊”တဲ့..။ ကြ်န္ေတာ့္မွာေတာ့ မဖုန္းဆက္လာတာဟာ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေတြ႔လို႔မ်ားလားလို႔ေပါ့။ ၀မ္းသာရတာ.. ဒါေပမဲ့။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ မျမင္ရတဲ့ ခ်စ္ရသူရဲ့ပံုရိပ္ကို ေမ်ာ္ကိုးရတဲ့ အလုပ္တခုဟာ တကယ္ကို ႏွလံုးသား ေၾကြလုမတတ္ ခံစားရပါလားလို႔ ေနာက္မွ သိေတာ့တယ္ဗ်ာ..။

ျပီးပါျပီ
ရွမ္းကေလး

Friday, June 13, 2008

ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ဘေလာ့

ဘေလာ့က ေၾကာင္ေနတယ္..၊ ပို႔တင္လို႔မရဘူးျဖစ္ေနတယ္.ဗ်ာ

ေသြးေခ်ာင္းစီးက်မွ ဒီမိုကေရစီရမယ့္ ျမန္မာနိုင္ငံ

အႏွစ္ (၂၀)....
အခ်ိန္ေတြက ၾကာေညာင္းလွပါျပီ။ ျမန္မာႏုိင္ငံအေနျဖင့္ ရက္စက္ၾကမ္းတမ္းလွေသာ နအဖစစ္အာဏာရွင္ၾကီးမ်ားတို႔၏ လက္ေအာက္မွ လြတ္ေျမာက္ရန္ တသြင္သြင္ အစဥ္တစိုက္ ၾကိဳးစားလုပ္ကိုင္လာၾကသည့္ အတုိက္အခံ ေခါင္းေဆာင္မ်ားကလည္း အသက္အားျဖင့္ တျဖည္းျဖည္း အိုမင္းလာၾကေပျပီ။ ဆက္လက္ထြက္ေပၚလာေသာ ရဲရဲေတာက္ လူငယ္အတိုက္အခံ ေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္လည္း ေရတြက္၍ မရေလာက္ေအာင္ပင္ မ်ားျပားလြန္းေပသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုလူငယ္အတုိက္အခံ ေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္ တစ္ဦးႏွင့္တဦး အျမင္အယူအဆမ်ား မတူညီၾကေပ။ တစ္ခ်ိဳ႔က နအဖစစ္အစိုးရကို လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ခ်င္ၾကသည္။ တခ်ိဳ႔ကမူ ျငိမ္းခ်မ္းေသာ နည္းလမ္းမ်ားျဖင့္ နအဖစစ္အာဏာရွင္ ၾကီးေတြရဲ့ လက္ေအာက္ကေန လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ၾကိဳးစားခ်င္ၾကသည္။ မည္သို႔ပင္ ျဖစ္ေစကာမူ ယခုလက္ရွိမွာေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံကို အုပ္ခ်ဴပ္ေနသူမ်ားသည္ ဗိုလ္ခ်ဴပ္မွဴးၾကီး သန္းေရြဦးေဆာင္ေသာ နအဖ စစ္အစိုးရမ်ားသာ ျဖစ္ေပေတာ့သည္။ ထိုမွတဖန္ နအဖစစ္အာဏာရွင္ၾကီးမ်ား၏ ႏွိပ္စက္မႈကို ခံစားေနရသူမ်ားမွာလည္း ျမန္မာႏုိင္ငံထဲတြင္ ေနထုိင္ၾကကုန္ေသာ ျပည္သူမ်ားသာ ျဖစ္ေပသည္။


ဒီေဆာင္းပါးတြင္ အဓိကထားျပီး ေထာက္ျပ ေျပာျပခ်င္သည္က အေၾကာင္းအရာ ႏွစ္ခုရွိပါသည္။ ပထမတခ်က္ နအဖစစ္အစိုးရေတြဆီက ဒီမိုကေရစီကို ျငိမ္းျငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းတိုက္ယူရင္ ရႏုိင္ပါ့မလား..၊ ဒုတိယတခ်က္ လက္နက္စြဲကိုင္ျပီး လူေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာ ေသေၾကပ်က္သုဥ္းျပီးမွ နအဖစစ္အစိုးရေတြဆီက ဒီမိုကေရစီ ရႏုိင္မလား ဆိုတဲ့ အခ်က္ႏွစ္ခ်က္ကို ေဆြးေႏြးတင္ျပခ်င္ပါတယ္။ ကဲ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သမိုင္းကို ျပန္လွန္ၾကည့္ရေအာင္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျမန္မာႏုိင္ငံသားအားလံုး ေမ့၍မရႏုိင္ေသာ လူတစ္ဦး၊ ျမန္မာတင္ သာမက ကမၻာကပါ ၾကည္ညိုေလးစားရသည့္ လူတဦးကို လက္ညိုးညြန္ျပပါဆိုလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္တင္ သာမက ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ့ ျမန္မာ ႏုိင္ငံသူႏုိင္ငံသား အားလံုးက ဗိုလ္ခ်ဴပ္ေအာင္ဆန္းကိုသာ အမွတ္ရ ေအာင့္ေမ့ၾကေပလိမ့္မည္။ ဗိုလ္ခ်ဴပ္ရဲ့ ရဲရဲေတာက္ ၾကိဳးပမ္းပံုေတြ၊ မည္သုိ႔မည္ပံု အမိျမန္မာျပည္အတြက္ လြတ္လပ္ေရး ရရွိေအာင္ ၾကိဳးစားခဲ့ပံုေတြကို ထုိင္ေရးရရင္ မျပီးႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အက်ဥ္းခ်ံဳးအေနနဲ႔သာ ေရးပါမည္။ ဗိုလ္ခ်ဴပ္ဟာ အဂၤလိပ္ေတြဆီက ျမန္မာႏိုင္ငံ လြတ္လပ္ေရးရေအာင္ ဘယ္လိုယူခဲ့သလဲ? ဒီေမးခြန္းကို အားလံုး သိမယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ လက္နက္စြဲကိုင္ျပီး အဂၤလိပ္ေတြကို ရြတ္ရြတ္ခြ်န္ခြ်န္ တိုက္ခုိက္ျပီးမွ ဗိုလ္ခ်ဴပ္တို႔တေတြ ျမန္မာႏုိင္ငံအတြက္ လြပ္လပ္ေရး အရယူခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ အဲ့ဒီတိုက္ခိုက္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြတုန္းက ဆိုရင္လည္း ျမန္မာႏုိင္ငံသားေတြ ေသဆံုးၾကမည္ဆိုသည္မွာ မလြဲမေသပါပဲ။ စစ္တခု ျဖစ္ျပီဆိုရင္ေတာ့ လူ႔အသက္ေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာ ဆံုးရံႈးဖို႔ဆိုတာကို ၾကိဳေတြးျပီးမေၾကာက္သင့္ပါဘူး။ ထိုနည္းတူပါပဲ အခုအခ်ိန္မွာ နအဖစစ္အစိုးရေတြဆီက လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ၾကိဳးစားဖို႔ ဆိုရင္လည္း လမ္းတကာ ေလွ်ာက္ေအာ္ျပီး ေတာင္းလို႔ မရေတာ့ပါဘူး။ ေသြးထြက္သံရိုမႈေတြ အနည္းႏွင့္အမ်ားေတာ့ ရွိရပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ အခုမွာေတာ့ နအဖဖက္က ေသြးတစက္မွ ေျမမက်ပဲ အျပစ္မဲ့ ျပည္သူေတြနဲ႔ ဒီမိုကေရစီအေရး လႈပ္ရွားေနသူမ်ား၏ ေသြးစီးေၾကာင္းမ်ားသာ ေျမခေနရပါသည္။
ရွစ္ေလးလံုးတုန္းက ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ ဆႏၵျပပြဲတစ္ခုကိုပဲ ၾကည့္ပါ။ ျပည္သူေတြ ဘယ္ေလာက္ ေသကုန္သလဲ။ ဘယ္သူေတြက ျပည္သူေတြကို ရက္ရက္စက္စက္ သတ္ပစ္ခဲ့သလဲ။ စစ္သားဆိုတာ မိုးေပၚေထာင္မပစ္ဘူး..၊ လူ႔တည့္တည့္ပဲ ပစ္သတ္တယ္ဆိုတဲ့ စကားက ဘယ္သူေျပာခဲ့သလဲ။ ၾကမ္းတမ္းတဲ့ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ဆိုးၾကီးကို တည္ေထာင္ခဲ့တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဴပ္ေန၀င္း ေျပာခဲ့တယ္ဆိုတာ လူတိုင္းသိပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ရွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုၾကီးကို မမီလိုက္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ စစ္သားဆိုတာ ေသနတ္ကို မိုးေပၚေထာင္မပစ္ဘူး..၊ လူတည့္တည့္ပဲ ပစ္တယ္ဆိုတဲ့ ဗိုလ္ေန၀င္းေျပာခဲ့တဲ့ ဗီြဒီယို ဖိုင္ေလးကိုေတာ့ ၾကည့္လိုက္ရပါတယ္။ ၈၈၈၈ ေလးလံုးတုန္းကဆိုရင္ တပ္နဲ႔ျပည္သူမ်ား ပူးေပါင္းခဲ့တယ္ဆိုတာ ဓါတ္ပံုမ်ားႏွင့္တကြ သတင္းမ်ားႏွင့္တဖံု အသီးသီးဖတ္ရႈရပါတယ္။ တပ္နဲ႔ျပည္သူ ပူးေပါင္းျပီး ေအးခ်မ္းစြာနဲ႔ပဲ စစ္အစိုးရ ျဖဳတ္ခ်ေရး၊ စစ္တပ္ၾကီး စစ္တမ္းကို ျပန္သြားေရး..၊ စသည္တို႔ကို ေတာင္းဆိုခဲ့ေၾကာင္းကိုလည္း သိရွိခဲ့ရပါတယ္။ သို႔ေသာ္ လူေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာ ေသဆံုးခဲ့ေသာ ၈၈ အေရးခင္းၾကီးကို စိတ္ထဲကေန ေတြးျပီးၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေအာ.. ကိုယ့္လူမ်ိဳးအခ်င္းခ်င္း ျပန္သတ္ေနၾကပါလားဆိုျပီး စိတ္ထဲမွာ ၀မ္းနည္းမဆံုးျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ ၈၈ အေရးခင္းကတည္းကသာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျမန္မာႏုိင္ငံဟာ လြပ္လပ္တဲ့ ဒီမိုကေရစီႏုိင္ငံေတာ္ၾကီး ျဖစ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ ကိုယ့္လူမ်ိဳးအခ်င္းခ်င္း ျပန္သတ္ဖို႔ ဆိုတာ မရွိေတာ့ပါဘူး။ စစ္အာဏာရွင္ဆိုးၾကီး ဗိုလ္ခ်ဴပ္သန္းေရြဆိုတာလည္း ေပၚထြန္းလာမွာ မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အခုခ်ိန္မွာေတာ့ ဒီပဲယင္း၊ စက္တင္ဘာအေရးအခင္း.. စတဲ့စတဲ့ အေရးခင္းေတြဟာ ျမန္မာျပည္သူေတြ အသက္ေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာ ဆံုးရံႈးေစခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ကာလေတြ ျဖစ္ခဲ့ရျပီ မဟုတ္လား။ ဒါေတြဟာ မည္သူတစ္ဦးမွ လက္နက္စြဲကိုင္ျပီး စစ္အစိုးရကို ေတာ္လွန္တိုက္ခိုက္ခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ျငိမ္းခ်မ္းစြာ ဆႏၵျပ ေတာင္းဆိုခဲ့ျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။ အကယ္၍ အတိုက္အခံမ်ားအားလံုးႏွင့္ ျပည္သူလူထုမ်ားသာ နအဖ စစ္အစိုးရကို လက္နက္စြဲကိုင္ ေတာ္လွန္တိုက္ခိုက္ခဲ့မည္ဆိုလွ်င္ ျမန္မာႏုိင္ငံၾကီးသည္ ေသြးစီးက်ေနေသာ ႏုိင္ငံတႏုိင္ငံ ျဖစ္သြားေပလိမ့္မည္။ ဤသည္ကား ျငိမ္းခ်မ္းျခင္းကို အသံုးျပဳ၍ ဒီမိုကေရစီကို အရယူလိုေသာ အတုိက္အခံ ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ ျပည္သူမ်ားကို စဥ္းစားခ်င့္ခ်ိန္ႏုိင္ရန္ ေထာက္ျပျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။
ႏုိင္ငံကို အုပ္ခ်ဴပ္မင္းလုပ္ေနတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဴပ္ၾကီးမ်ားဟာ မိမိႏုိင္ငံသူ ႏုိင္ငံသားအေပၚ မည္မွ် ရက္စက္သည္ကို သိခ်င္လွ်င္ ဒီပဲယင္းအေရးခင္းကိုသာ ျပန္ျမင္ၾကည့္လိုက္ပါ။ တဖက္သတ္ တုိက္ခုိက္ခံခဲ့ရျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ဒီပဲယင္းအေရးခင္းမွာ လူေတြဘယ္ေလာက္ ေသေၾကသြားသလဲ ဆိုတာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ အတိအက် မသိပါ။ ေသသြားတဲ့ လူေတြဟာ NLD အဖြဲ႔၀င္မ်ား ျဖစ္သည္ပဲထား..၊ NLD အဖြဲ႔၀င္မ်ားဟာလည္း ျမန္မာႏုိင္ငံသားမ်ားသာ ျဖစ္ပါသည္။ ကုိယ့္လူမ်ိဳးကို ျပန္သတ္တဲ့ အစိုးရကို မည္သူမဆို မုန္းကို မုန္းသင့္ပါသည္။ ဒါကို အေပၚဖားေအာက္ဖိလို႔ ေျပာလို႔ေတာ့မရပါဘူး။ ဒီျပစ္မႈေတြဟာ လူသတ္မႈပါ။ လူသတ္မႈၾကီးကို ဘယ္ေရွ႔ေနေတြက လူသတ္တရားခံၾကီးမ်ားကို ေဖာ္ထုတ္ခဲ့လို႔လဲ။ ဒီပဲယင္းအေရးခင္းမွာ နအဖစစ္အာဏာရွင္ေတြက NLD အဖြဲ႔၀င္ ေျမာက္ေပါင္းမ်ားစြာကို ေျဗာက္က်က် တုိက္ခိုက္ရိုက္နက္ခဲ့ရမွာ ေသဆံုးသည္အထိ သတ္ပစ္ခဲ့ၾကတယ္ဆိုရင္၊ ခုိးေၾကာင္ခုိး၀ွက္နဲ႔ သတ္ပစ္ခဲ့တဲ့ လုပ္ရပ္ေတြကို ဘယ္သူေတြ သိႏုိင္မွာလဲ။ ဒါေတြဟာ ဘယ္သူတစ္ဦးမွ သူတို႔ကို လက္နက္စြဲကုိင္ျပီး ေတာ္လွန္ခဲ့ၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ျငိမ္းခ်မ္းစြာနဲ႔ပဲ ျမန္မာႏုိင္ငံျပည္သူေတြကို လိုက္စည္းရံုးေနရာမွ ျဖစ္ရတဲ့ ျပသနာပါ။ ဒီလုိလုိက္စည္းရံုးရံုနဲ႔ လူဒီေလာက္ေသရတယ္ဆိုရင္ ျပည္တြင္းထဲမွာသာ လက္နက္စြဲကိုင္ျပီး ေတာ္လွန္သည့္ အေရးအခင္းမ်ားသာ ရွိခဲ့မည္ဆိုလွ်င္ ျပည္သူမ်ား မည္မွ် ေသေၾကရမည္နည္း။ သင္တို႔ ေတြးၾကည့္ပါ။ အဓိကအားျဖင့္ နအဖအာဏာရွင္ၾကီးမ်ားႏွင့္ ျငိမ္းခ်မ္းေရးအရ ဆက္ဆံလိုေသာ လူမ်ား ေတြးၾကည့္သင့္ပါသည္။
တကယ္လို႔သာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဟာ ျငိမ္းခ်မ္းတဲ့ နည္းလမ္းေတြ၊ ႏုိင္ငံတကာ အစရွိတဲ့ သံရံုးေတြေရွ႔မွာ ဆႏၵျပရံုနဲ႔ နအဖစစ္အစိုးရကို ျဖဳတ္ခ်ဖို႔ဆိုတာ မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့မွန္း သိရွိၾကဖို႔ လုိပါျပီ။ ျပည္တြင္းမွာ ျငိမ္းခ်မ္းစြာ ဆႏၵျပျပန္ရင္လည္း အပိုအလုပ္တစ္ခုလို႔ေတာင္ ေျပာလို႔ရပါတယ္။ အဲ့ဒီလို ျငိမ္းခ်မ္းစြာ ဆႏၵျပေနတဲ့ လူေတြနဲ႔ နအဖေတြက ညိွႏႈိင္းေဆြးေႏြးျခင္း မရွိခဲ့ပါဘူး။ ဖမ္းဆီးျခင္း၊ ႏွိပ္စက္ျခင္း စတဲ့ သတင္းေတြကိုပဲ ၾကားေနရပါတယ္။ နအဖက ဖမ္းလိုက္ ျပန္လြတ္လိုက္နဲ႔ သံသရာလည္ေနတဲ့ ျပဳမူေဆာင္ရြက္ခ်က္ေတြကို ဒီမိုကေရစီအေရး လႈပ္ရွားေနသူေတြဘက္ကပဲ ရပ္သင့္ရင္ ရပ္ရပါေတာ့မယ္။ ေရြ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးလို႔ အမည္ေပးထားတဲ့ စက္တင္ဘာအေရးခင္းတုန္းကဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကိုယ္ေတြ႔ပါ။ စစ္သားက ျပည္သူေတြကို မညွာတာဘူးဆိုတဲ့ အသိဥာဏ္ေလးတခုကို ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ စြဲစြဲျမဲျမဲ သြင္းထားသင့္ပါျပီ။ ရဟန္းသံဃာေတာ္ အပါးေျမာက္ေပါင္းမ်ားစြာ ဦးေဆာင္တဲ့ စက္တင္ဘာအေရးခင္းမွာ လူဘယ္ေလာက္ ေသဆံုးခဲ့သလဲ..၊ လူဘယ္ေလာက္ေပ်ာက္ဆံုးခဲ့သလဲ၊ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ား မည္မွ် အဖမ္းခံရသလဲ..၊ ဒါေတြကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ အေလးအနက္ထားျပီး စဥ္းစားသင့္ပါတယ္။ အစဥ္အဆက္က ရိုေသလာတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြဟာ နအဖ စစ္တပ္လက္ထက္မွာ ေထာင္ထဲေရာက္ကုန္တယ္၊ အရိုက္ခံရကုန္တယ္ဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျမန္မာႏုိင္ငံသားေတြအတြက္ ရာဇ၀င္ ရိုင္းလြန္းပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္တုန္းကဆိုရင္ ရဟန္းသံဃာေတာ္ေတြ ေနထုိင္တဲ့ ေက်ာင္းထဲကို ဖိနပ္ေတာင္ စီးခြင့္မရခဲ့ပါဘူး။ အခုေတာ့ ေကာင္းၾကေသးရဲ့လား။ စစ္သားစီးတဲ့ ဖိနပ္က ရဟန္းသံဃာေတာ္ေတြရဲ့ ေခါင္းေပၚေရာက္လိုေရာက္၊ လက္နက္ကိုင္ စစ္သားေတြကို ရဟန္းသံဃာေတာ္ေတြက ထုိင္ျပီး ရွိခိုးရလိုရွိခုိး၊ သူခုိးလူဆိုးေတြရိုက္တဲ့ တုတ္ေတြက ရဟန္းသံဃာေတာ္ေတြကို ရိုက္လိုရိုက္နဲ႔ နအဖလက္ထက္မွာ ေျဗာင္းဆန္ကုန္ပါျပီ။ အထူးသျဖင့္ ဗိုလ္ခ်ဴပ္မႈးၾကီး သန္းေရြဦးေဆာင္တဲ့ နအဖစစ္အစိုးရ အုပ္စုလို႔ ေျပာရင္ ပိုျပီး မွန္ကန္ပါလိမ့္မယ္။ အဓိက ေျပာခ်င္ကေတာ့ဗ်ာ နအဖကို လက္နက္နဲ႔ တိုက္ရံုမွတပါး အျခားေရြးစရာ လမ္းမရွိေတာ့ပါဘူး။ လက္နက္နဲ႔ တုိက္ရင္ လူ႔အသက္ေပါင္း ေျမာက္မ်ားစြာ ဆံုးရံႈးမယ္ဆိုတာကေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီတိုင္းပဲ နည္းနည္းစီ ျငိမ္းျငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းေလး ဆႏၵျပေနလို႔လည္း ေနာက္ထပ္အႏွစ္ ၂၀ ထပ္ၾကေနပါလိမ့္မယ္။ ျပည္သူေတြကို ေသေစခ်င္လို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီေဆာင္းပါးကို ေ၀ဖန္ခ်င္လည္းေ၀ဖန္ပါလိမ့္မယ္။ ဘယ္လိုေ၀ဖန္မလဲဆိုတာကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လည္း မသိပါဘူး။ ျဖစ္ႏုိင္တဲ့ ေ၀ဖန္ခ်က္တခုကေတာ့ မင္းဒီေလာက္ေတာင္ လူေတြ ေသေစခ်င္သလားဆိုတဲ့ ေမးခြန္းမ်ိဳးပါပဲ။ အဲ့ဒါဆို ကြ်န္ေတာ္က စာနဲ႔ေရးေနတာပါ။ တကယ္လက္ေတြ႔လုပ္ေနတဲ့ နအဖေတြကိုသာ ျပန္သြားေမးပါလို႔ ေမးတဲ့လူကို ကြ်န္ေတာ္ ၾကိဳတင္ ေျဖရွင္းခ်က္ေပးပါရေစ။

ရွမ္းကေလး

Thursday, June 12, 2008

ေတြးမိေတြးရာ အေမးအေျဖမ်ားႏွင့္ မရယ္ရေသာ ဟာသမ်ား (အပိုင္း-၁)

မွတ္ခ်က္။ ။ ကြ်န္ေတာ္ရဲ့ ေတြးမိေတြးရာ အေမးအေျဖမ်ားႏွင့္ မရယ္ရေသာ ဟာသမ်ားသည္ ကြ်န္ေတာ္၏ စိတ္ထဲတြင္ သို၀ွက္ထားေသာ အေတြးအစမ်ားသာ ျဖစ္ပါသည္။ မည္သူတစ္ဦးမွ တိုက္တြန္းျခင္းအလို႔ငွာ မျပဳလုပ္ပါ။ မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကမွလည္း ကြ်န္ေတာ့္ကို အၾကံဥာဏ္မ်ား မေပးပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ အခ်ိဳ႔ေသာ ဟာသမ်ားသည္ ရီစရာမ်ားကို ဖန္တီးျခင္း သက္သက္သာ ျဖစ္ပါသည္။ မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကိုမွ ရည္ရြယ္ကာ တိုက္ခုိက္ေျပာဆိုျခင္း မဟုတ္ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ လာေရာက္လည္ပတ္ေသာသူတို႔ ေပ်ာ္ရြင္ႏုိင္ပါေစသတည္း။

ေမး။ ။ ဘာေၾကာင့္ ရန္ကုန္မွာေနတဲ့ ျမန္မာစစ္ဗိုလ္ခ်ဴပ္ၾကီးမ်ားက ေနျပည္ေတာ္ကို ေျပာင္းသြားတာလည္း။
ေျဖ။ ။ အတုိက္အခံေတြက ရန္ကုန္စစ္အုပ္စု၊ ရန္ကုန္စစ္အုပ္စုလို႔ ခဏခဏေျပာလို႔။

ေမး။ ။ ဘာလို႔ ဗိုလ္ခ်ဴပ္သန္းေရြက သူ႔ကိုသူ ဗိုလ္ခ်ဴပ္မႈးၾကီးလို႔ ေခၚခုိင္းတာလဲ..၊
ေျဖ။ ။ သူက အျမဲတမ္း မူးေနလို႔

ေမး။ ။ ဘာလို႔ နအဖစစ္တပ္ေတြက ကေလးေတြကို တပ္ထဲသြင္းေနတာလည္း..၊
ေျဖ။ ။ လူၾကီးအခြင့္အေရးမရွိလို႔။

ေမး။ ။ ဘာလို႔ ဗိုလ္ခ်ဴပ္မႈးၾကီးသန္းေရြက ဒုကၡအတိေရာက္ေနတဲ့ ျမန္မာျပည္သူလူထုကို မကူညီခ်င္တာလဲ..၊
ေျဖ။ ။ မင္းဘာသိလို႔လဲ ဗိုလ္ခ်ဴပ္ၾကီးက သူ႔ရဲ့လက္ထက္မွာ အျခားႏုိင္ငံေတြထက္ ခ်မ္းသာေအာင္လို႔ ေငြေတြကို ေခြ်တာသံုးေနတာ။

ေမး။ ။ လူတစ္ေယာက္ လိမ္တယ္ဆိုတာ ဘယ္သူသိႏိုင္မလဲ
ေျဖ။ ။ အလိမ္ခံရတဲ့သူက ပိုသိမွာေပါ့..၊

ေမး။ ။ သည္းခံျခင္းကို ခင္ဗ်ားအေနနဲ႔ ဘယ္လိုယူဆမလဲ
ေျဖ။ ။ အျမဲသည္းခံေနရင္ေတာ့ အႏုိင္က်င့္တဲ့လူက ပိုျပီးေရာင့္သက္လာမယ္

ေမး။ ။ ကမၻာေပၚမွာ မညီညြတ္တဲ့ လူေတြကို လက္ညိဳးထိုးျပပါဆို ခင္ဗ်ားက ဘယ္သူ႔ကို ထိုးျပမွာလဲ..၊
ေျဖ။ ။ ျမန္မာႏုိင္ငံဒီမိုကေရစီရရွိေရးအတြက္ၾကိဳးစားေနတဲ့ အခ်ဳိ႔ေသာ အတိုက္အခံမ်ား..အဖြဲ႔အစည္းမ်ား..။

ေမး။ ။ ေလာကၾကီးမွာ အရက္စက္ဆံုး လူတစ္ဦးကို ညြန္ျပပါ ခင္ဗ်ား ဘယ္သူ႔ကို ညြန္ျပမလဲ..၊
ေမး။ ။ ဗိုလ္ခ်ဴပ္မႈးၾကီးသန္းေရြ...

ေမး။ ။ လြတ္လပ္ျခင္းကို မိုက္မိုက္ကန္းကန္းအသံုးျပဳေနတဲ့ လူေတြကို လက္ညိဳးညြန္ျပပါ..။
ေျဖ။ ။ အခ်ိဳ႔ေသာ ျမန္မာဘေလာ့ဂါမ်ား..၊

ေမး။ ။ လူတစ္ေယာက္ဟာ ဘယ္အခ်ိန္မွာ မ်က္ႏွာငယ္ႏုိင္သလဲ...၊
ေျဖ။ ။ ဥပမာ ေခြးတစ္ေကာင္က သူ႔သခင္ရဲ့ေရွ႔မွာ သူမ်ားအစားအစာကို စားေနရတဲ့အခ်ိန္

ရွမ္းကေလး

စေကာ့တလန္က ေပးအပ္သည့္ဆု ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရရွိ

ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အား စေကာ့တလန္ႏိုင္ငံ၊ ဒန္ဒီၿမိဳ႕က ၎ၿမိဳ႕၏ အျမင့္မားဆံုး ဂုဏ္ထူးေဆာင္ဆုအတြက္ ေရြးခ်ယ္ေၾကာင္း ၿမိဳ႕ေတာ္ေကာင္စီဝင္အဖြဲ႔က ယမန္ေန႔ညတြင္ ေၾကညာလိုက္သည္။

အဆိုပါဆုကို စက္တင္ဘာလတြင္ ခ်ီးျမႇင့္မည္ျဖစ္ၿပီး အဂၤလန္ႏိုင္ငံအေျခစိုက္ Burma Campaign (UK) ျမန္မာ့အေရး လႈပ္ရွားမႈအဖြဲ႔၏ ၫႊန္ၾကားေရးမႉး အန္နာေရာဘတ္စ္က ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ကိုယ္စား လက္ခံရယူမည္ဟု သိရသည္။

အန္အယ္ဒီပါတီ၏ ေျပာေရးဆိုခြင့္ရွိသူ ဦးဉာဏ္ဝင္းက “အဖြဲ႔ခ်ဴပ္ ေခါင္းေဆာင္ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို အခုလို ဆုခ်ီးျမွင့္တဲ့အတြက္ က်ေနာ္တို႔က ဝမ္းသာႀကိဳဆိုပါတယ္။ သို႔ေသာ္လည္းပဲ နအဖက က်ေနာ္တို႔ အဖြဲ႔ေတြနဲ႔ ဆက္ဆံတဲ့ ေနရာမွာ အဖမ္းအဆီးေတြကို တိုးခ်ဲ႕တာဟာ ဝမ္းနည္းစရာပဲလို႔ က်ေနာ္ ေျပာခ်င္ပါတယ္” ဟု ေျပာသည္။

ဆုေ႐ြးခ်ယ္ေရးအဖြဲ႔၏ ေၾကညာခ်က္တြင္ ႏုိဘဲယ္လ္ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆုရွင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ ျမန္မာႏုိင္ငံ ဒီမုိကေရစီ ရရွိေရး ႀကိဳးပမ္းေနမႈကုိ ဂုဏ္ျပဳေၾကာင္း၊ စစ္အစိုးရက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္ထားျခင္းမွ ခ်က္ခ်င္းျပန္လႊတ္ေပးရန္တို႔ ေဖာ္ျပပါရွိသည္။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္သည္ ၂၀၀၃ ခုႏွစ္ ေမလတြင္ ျဖစ္ပြားခဲ့ေသာ ဒီပဲယင္း အၾကမ္းဖက္တိုက္ခိုက္မႈ အၿပီးမွစတင္၍ ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္ျဖင့္ ထိန္းသိမ္းခံေနရသည္မွာ ၅ ႏွစ္ ရွိၿပီျဖစ္သည္။ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္မွစ၍ ယေန႔အထိ ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္ ဘဝျဖင့္ ေနရခ်ိန္စုစုေပါင္းမွာ ၁၂ ႏွစ္ ေက်ာ္ၿပီျဖစ္သည္။

ဇြန္လ ၉ ရက္ေန႔တြင္ထုတ္ျပန္သည့္ အဖြဲ႔ခ်ဴပ္ေၾကညာခ်က္အရ ေမလ ၂၇ ရက္ေန႔က ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္ ထပ္တုိးျခင္းခံခဲ့ဲ့ ရသည့္ ျမန္မာ့ဒီမုိကေရစီေခါင္းေဆာင္ကို ႏုိင္ငံေတာ္ကာကြယ္ေရးဥပေဒ ပုဒ္မ ၁၀ (ခ) အရ အာဏာပုိင္တို႔က အက်ယ္ခ်ဳပ္ ခ်ထားျခင္းသည္ တည္ဆဲဥပေဒအရမွားယြင္းေနေၾကာင္း ခုိင္လုံသည့္ ဥပေဒဆုိင္ရာကိုးကားခ်က္မ်ားကိုေဖာ္ျပၿပီး အန္န္အယ္လ္ဒီ အေနႏွင့္ အယူခံ၀င္ရန္ရွိသည္ဟု သိရသည္။

သို႔ေသာ္လည္း ယေန႔ ျမန္မာ့အလင္းသတင္းစာတြင္္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္သက္တမ္း ထပ္တိုးျခင္း ႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး ၁၉၇၅ ခုႏွစ္ ႏိုင္ငံေတာ္အားေႏွာင့္ယွက္ဖ်က္ဆီးလိုသူမ်ား၏ေဘးအႏၱရယ္မွ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္သည့္ ဥပေဒႏွင့္ညီညြတ္သည္ဟု ေဆာင္းပါးရွင္ ေက်ာ္ရဲမင္းက ေရးသားထားသည္။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အား ယခုႏွစ္ ဧၿပီလအတြင္းက အေမရိကန္ အထက္ လႊတ္ေတာ္က အရပ္သားမ်ားကို ခ်ီးျမႇင့္သည့္ ဆုမ်ားထဲမွအျမင့္ဆံုး ေရႊတံဆိပ္ဆုကို ဂုဏ္ျပဳ ခ်ီးျမႇင့္ခဲ့သည္။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္သည္ ေနာ္ေ၀ႏိုင္ငံကခ်ီးျမွင့္သည့္ တြင္ႏိုဘဲယ္လ္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆုအပါအ၀င္ ႏိုင္ငံတကာဆုေပါင္း မ်ားစြာကို ရရွိထားသူ ျဖစ္သည္။

တဖက္သတ္ခ်စ္ရသူမို႔လို႔လား

ေမနဲ႔ကြ်န္ေတာ္စေတြ႔တဲ့ ေန႔က မိုးေတြရြာေနတဲ့အခ်ိန္...
ေလျပင္းေတြကလည္း တိုက္လိုက္တာမွ အရမ္းပဲ....
ေမ့ခင္မ်ာ မိုးရြာထဲမွာ တစ္ေယာက္ထဲ အေဖာ္မဲ့ေနရွာတယ္
ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ကြ်န္ေတာ္ ဒီေန႔ေတာ့ မိုးမရြာေလာက္ေတာ့ဘူး ဆိုျပီး မုန္႔ေရာင္းထြက္လာတာေပါ့..၊ လမ္းတ၀က္ေလာက္လည္း ေရာက္ေရာ.. မိုးစက္ကေလးေတြက ႏွင္းဖြဲေလးေတြအလား တစက္စက္နဲ႔ က်လာတာေပါ့။ ေတာ္ေသးတာေပါ့ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့ မုန္႔ေရာင္းတဲ့ စက္ဘီးကေလးက အမိုးေလး ပါေနလို႔..၊ ေနာက္ထပ္ ကြ်န္ေတာ္ကံေကာင္းသြားတာက မိုးရြာခ်ခ်င္းခ်င္းပဲ လူနားေနရာျပဳလုပ္ထားတဲ့ တဲေလးတစ္လံုးရွိတဲ့ေနရာကို ေရာက္ေနလို႔..၊ အဲ့ဒီေနရာမွာ ကြ်န္ေတာ္ ေမ့ကို စေတြ႔တာေပါ့..၊ ေမကလည္း အဲ့ဒီမွာ တစ္ေယာက္တည္းဗ်..၊ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း မုန္႔ေရာင္းတဲ့ စီးပြားေရး သမားဆိုေတာ့ အကြက္ကို ျမင္မိတာေပါ့..၊ ဒါမွလည္း မုန္႔ေရာင္းေကာင္းမွာေလ..၊ စီးပြားေရး သမားဆိုတာ အကြက္ၾကိဳျမင္ရတာေပါ့..၊ ဒါေပမဲ့ ေမက ကြ်န္ေတာ့္ကို ေတြ႔ေတာ့ ျပံဳးရံုေလး ျပံဳးျပတယ္ဗ်..။ စေတြ႔ေတြ႔ျခင္း ေမ့ရဲ့ ပံုစံကေလးက ထုိင္းအမ်ိဳးသမီး တစ္ဦးပံုေပါက္ေနတယ္ဗ်..၊ မ်က္ႏွာမွာ အလွအပ ျခယ္သကာ..၊ ေျခဖ၀ါးထိရွည္တဲ့ ဂ်င္းေဘာင္းဘီၾကီးကို ၀တ္လို႔ဗ်..၊ ျပီးေတာ့ လက္တုိတီရွပ္တစ္ထည္ကို ၀တ္ထားတယ္..၊

ကြ်န္ေတာ္စစခ်င္း ေမ့ကို ထိုင္းမေလး တစ္ေယာက္မ်ားလားလို႔ ထင္ေနတာဗ်..၊ ေနာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ မိတ္ဆက္ၾကေတာ့မွ ေမက ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးေလးဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္သိေတာ့တယ္။ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးနဲ႔တူတာဆိုလို႔ ေမ့မွာ ဆံပင္ရွည္တာပဲရွိတယ္..၊ ဟုတ္တယ္ ေမက ဆံပင္အရွည္ၾကီးပဲ..၊ ေမ့ရဲ့ ဆံပင္ကိုသာ ညွပ္ပစ္လိုက္ရင္ ထုိင္းမေလး တစ္ေရာက္နဲ႔ ခြ်တ္စြပ္ကို တူမွာ ေသခ်ာတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေမ့ရဲ့ ဆံပင္အရွည္ၾကီးကို ျဖတ္ပစ္ရမွာ ေမႏွေျမာတယ္ထင္တယ္..။ မိုးေပါက္က်ေနတုန္းမွာပဲ မိုးျခိမ္းသံတစ္ခ်က္ ထြက္ေပၚလာျပီး မိုးက ျပင္းထန္စြာ ရြာခ်လုိက္ေလပါေရာ..၊ အဲ့ဒါမွ ဂြက်တာပဲ..၊ လူမ်ားနားခုိရာ တဲကေလးမွာလည္း ေမနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ ႏွစ္ေယာက္တည္း..၊ ျပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့ မုန္႔ကေလးကလည္း အခုမွ ေရာင္းစဆိုုေတာ့..၊ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ဒီည ထမင္းမွ စားရပါ့မလားလို႔ ေတြးေနမိတယ္..၊ မုန္႔ဆိုက်ျပန္ေတာ့လည္း ကြ်န္ေတာ္က မစားခ်င္ျပန္ဘူးဗ်..၊ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ျမန္မာလူမ်ိဳးတစ္ဦးဆိုေတာ့ ညဆို ထမင္းစားရမွ တင္းတိမ္တယ္လို႔ ထင္တဲ့ လူတစ္မ်ိဳးဗ်..၊
”၀မ္းနိဖုန္တိုတ္(င္) ယို႔နား”လို႔ ကြ်န္ေတာ္က ေမ့ကို ဒီည မိုးေတာ္ေတာ္ရြာတာပဲလို႔ ေျပာလိုက္တယ္..၊ ကြ်န္ေတာ္က ထုိင္းစကား နဲနဲပါးတတ္ေတာ့ ထုိင္းလိုပဲ ေျပာရတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ေမ့ရဲ့ တုန္႔ျပန္မႈကို ေစာင့္ေနရင္း ကြ်န္ေတာ္ တစ္ေရးေတာင္ အိပ္မိေတာ့မလို႔..၊ အိပ္မွာေပါ့ ေမက ထုိင္းစကားမွ မတတ္သာ။ ဘယ္လို႔လို႔ ေမ့ရဲ့အသံကို ၾကားရမွာလည္း။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း အလုိက္ကမ္းဆိုးမသိ ထုိင္းလို ေျပာမိေတာ့ ေမလည္း နဲနဲလန္႔သြားတယ္ ထင္ပါတယ္။ သူက ျမန္မာ.. ၊ ကြ်န္ေတာ့္ကိုေတာ့ သူက ထုိင္းလူမ်ိဴးတစ္ဦး ထင္ေနတာကိုး..၊ ေမက ကြ်န္ေတာ့္ကို ေခါင္းခါျပတယ္..၊ ျပီးေတာ့ ပါးစပ္ကလည္း ထုိင္းလူမ်ိဳးနဲ႔ေတြ႔ရင္ ေျပာဖို႔ဆုိျပီး အထူးေလ့က်င့္သင္ယူထားတဲ့ “မိုက္ရု” ဆိုတဲ့ ျမန္မာအေခၚ ”မသိဘူး” ဆိုတဲ့ စကားတစ္လံုးကိုသာ ကြ်န္ေတာ့ကို ထပ္ခါထပ္ခါ ေျပာေနေတာ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း သေဘာေပါက္သြားတာေပါ့..၊ သူက ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးဆိုတာ..၊ ကြ်န္ေတာ္လည္း ျမန္မာအမ်ိဳးသားပဲေလ...၊ ျမန္မာအခ်င္းခ်င္းေတြ႔ရင္ ျမန္မာစကားမေျပာပဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ထုိင္းလူမ်ိဳး ေယာင္ေဆာင္ထားရင္။ ဗ်ိဳင္းေယာင္ေဆာင္ေသာ ဂ်ီးနဲ႔ တူသြားမွာေပါ့..၊ ဟုတ္ဖူးလား...၊
”ေအာ.. ဒီက ညီမက ျမန္မာလား” လို႔ ကြ်န္ေတာ္က ေျပာလိုက္တယ္။
ေဟာ အခုမွ ေမ့မ်က္ႏွာေပၚမွာ အျပံဳးရိပ္ သန္းသြားတာေလးကို ကြ်န္ေတာ္ျမင္ရေတာ့တယ္။ ျပီးေတာ့ ေမက ”ဟုတ္ပါတယ္ အကို၊ ညီမက ျမန္မာလူမ်ိဳးပါ..၊ အကိုလည္း ျမန္မာလူမ်ိဳးပဲေနာ္” ဆိုျပီး အံ့ေၾသာတဲ့ အသံနဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္ကို ျပန္ေျပာတယ္..
”ဟုတ္ပါတယ္ အကိုက ျမန္မာလူမ်ိဴးပါ၊ အခုလို ျမန္မာလူမ်ိဳးအခ်င္းခ်င္း ေတြ႔ဆံုရတာ အရမ္း ၀မ္းသာတယ္ဗ်ာ..၊“
“ဟုတ္ကဲ့ ေမလည္း ၀မ္းသာပါတယ္၊ ေမထင္တာ အကို႔ကို ထိုင္းလူမ်ိဳးမ်ားလားလို႔၊ ေမက လန္႔ေနတာ“
“ေအာ.. နာမည္က ေမတဲ့လား၊ ကိုယ့္နာမည္လည္း မွတ္ထားပါ..၊ မ်ိဴးသက္ႏုိင္တဲ့..၊ ၾကားသာပေတးသား” လို႔ ကြ်န္ေတာ္ခတ္ ခတ္ရြတ္ရြတ္ေနာက္လိုက္တယ္..၊
“ဟုတ္ကဲ့ ဒါနဲ႔ ကိုမ်ိဳး...အဲ ကိုမ်ိဳး.“
“မ်ိဴးသက္ႏုိင္ပါ..၊“
“နာမည္ရွည္လို႔ မမွတ္မိဘူး..၊ ဟင္းဟင္း။ ဟုတ္ကဲ့ အကိုက ဘယ္မွာေနတာလဲ“
“အကိုက ဒီေနရာနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ေ၀းတယ္..။ ညီမရဲဲ့.. အဲ ညီမရဲ့ နာမည္အရွည္က ဘယ္လိုတုန္း“။
“ေအာ ညီမရဲ့ နာမည္က ေမစံပယ္စိုးပါ..၊ ေမ့ကို ကိုမ်ိဳးသက္ႏုိင္ ေမလို႔ ေခၚႏုိင္ပါတယ္..။
“ဒါဆိုဘယ္တရားမွာလဲ..“
“ဟင္းဘာျဖစ္လို႔လဲ“
“ေအာ ကိုက ညီမေလးကို ေမလို႔ ေခၚျပီး၊ ကိုယ့္ကို က်ေတာ့ နာမည္အျပည့္အစံု ေခၚေတာ့ ေမေမာမွာေပါ့..၊ ကိုယ့္ကိုလည္း ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ကိုမ်ိဳးလို႔ ေခၚႏုိင္ပါတယ္ ေမ..၊“
“ဟုတ္ကဲ့ပါ ကိုမ်ိဳး..၊ ဒါေပမဲ့ ေမတို႔ႏွစ္ေယာက္က ေနာက္ေတြ႔ရေတာ့မွာမွ မဟုတ္ေတာ့တာ..“
“ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္ပါတယ္..၊ ဒါေပမဲ့ ကံတရားဆိုတာ ဘယ္ေျပာႏုိင္မွာလဲ..၊ ဒါနဲ႔ ေမက ဘာအလုပ္ လုပ္တာလဲ..၊ စပ္စုတယ္ မထင္နဲ႔ေနာ္..၊ ကိုယ္ကေတာ့ မုန္႔ေရာင္းတယ္..၊ ျမန္မာအေခၚ ၾကက္ဥပလာတာေပါ့..၊“
“ေမက စက္ရံုမွာ အ၀တ္ခ်ဴပ္တယ္ ကိုမ်ိဳးရဲ့..၊ ဒီေန႔မွ ေမတစ္ေယာက္တည္း ဆိုင္ကယ္ လာေစာင့္ေနတာ..၊ မိုးက ရြာေတာ့ မသြားျဖစ္ေတာ့ပါဘူး“
“ေအာ.. ဟုတ္လား..၊ ေမက ဘယ္သြားမလို႔“
“ေမေစ်းသြားမလားလို႔“
“ေအာ..“
ကြ်န္ေတာ္ စကားမဆံုးေပမဲ့ မိုးရြာတာကေတာ့ ဆံုးသြားျပီဗ်..၊ မိုးက ရြာခ်လိုက္ရင္လည္း ေဟာဒိုင္း ရြာခ်လိုက္တယ္၊ တိတ္ျပီဆိုရင္လည္း တိကနဲ႔ တိတ္လိုက္တယ္..၊ ထုိင္းႏုိင္ငံမွာ ရြာတဲ့ မိုးက ဘာမိုးမွန္းကို မသိဘူးလို႔ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ထဲကေတာ့ ေရရြတ္မိတယ္..၊ ျပတ္သြားတဲ့ စကားကို ကြ်န္ေတာ္ ျပန္ဆက္ဖို႔လုပ္တုန္း..၊
ေမက “ကဲ မိုးလည္း တိတ္ျပီ ကိုမ်ိဳးေရ..၊ ေမသြားေတာ့မယ္ေနာ္..“
“ခဏေလး ေမ..၊ ကိုမုန္႔တခု လုပ္ေပးလိုက္မယ္..၊ ေမလမ္းမွာစားဖို႔“
ကြ်န္ေတာ့္အက်င့္က အဲ့လိုပဲဗ်..၊ ျမန္မာလူမ်ိဴးတစ္ဦး ဘယ္သူမဆို မိတ္ဆက္ စကားေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကျပီဆုိရင္ မုန္႔တစ္ခုကေတာ့ အျမဲ အလကား လုပ္ေပးေလ့ရွိတယ္..၊ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ရွိတဲ့ လူေပါ့ဗ်ာ..၊ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ထင္တယ္..၊ ကြ်န္ေတာ္ ထုိင္းႏုိင္ငံေရာက္လာတာ ၁၀ ႏွစ္ေလာက္ရွိျပီ..၊ ခုထက္ထိ ၁ ရက္လုပ္ေရာင္းရတဲ့ ေငြက တစ္ရက္ ထမင္းစားဖို႔႔ပဲ ရွိတယ္..၊
“ေက်းဇူးအမ်ားၾကီး တင္ပါတယ္ ကိုမ်ိဳးရယ္..၊ အားလည္းအားနာတယ္ေနာ္“ ေမေျပာလိုက္တဲ့ စကားသံေတြက ကြ်န္ေတာ့္လို လမ္းတကာ၊ ရပ္ကြက္တကာ စက္ဘီးမဟုတ္ ဘာမဟုတ္ ထုိင္းႏိုင္ငံလုပ္ သံုးဘီးလွည္းေလးကို တြန္းျပီး မုန္႔လုိက္ေရာင္းရတဲ့ မုန္႔ေရာင္းသမားအတြက္ မၾကားစဖူး စကားသံေပါ့ဗ်ာ..။ ဘယ္ေကာင္မေလးကမွ ကြ်န္ေတာ့္ကို ဒီလိုမေျပာဖူးဘူးဗ်..၊ ဘုရားစူး မိုးၾကိဳးပစ္ပါရဲ့..၊ ေမက ကြ်န္ေတာ့ရဲ့ ေဘးနားက ထြက္သြားေစကာမူ ေမ့ရဲ့ စကားသံေလးက ကြ်န္ေတာ့္ႏွလံုးသားႏုႏုထြတ္ထြတ္ေလးမွာ စြဲျပီး က်န္ရစ္ခဲ့တယ္..၊ ခုထိပဲ..၊
ဒီလိုနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္လည္း တိတ္သြားတဲ့ မိုးကိုၾကည့္ျပီး ေက်းဇူး ၾကိတ္တင္မိတယ္..၊ အခ်စ္ဆိုတာ ရင္းႏွီးျခင္းက စတင္ျခင္း ျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့ စကားပံုကလည္း မွန္ပါ့ဗ်ာ..၊ ဒီလိုနဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့ ႏွလံုးသား ေလးဟာလည္း ေမဆိုတဲ့ ေကာင္မေလးကို ခ်စ္မိသြားတယ္ဗ်ာ..၊
--------------------------------------------------------------------------------------------

ဒီဇင္ဘာလ ၁၅ ရက္ေန႔
နံနက္ေစာေစာ ႏွင္းေတြက က်ေနဆဲ..၊ ဒါေပမဲ့ တြန္းလဲတစ္စီးနဲ႔ လမ္းတကာ လိုက္ျပီး ေလွ်ာက္ေရာင္းေနရတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္လို မရွိလုိ႔ လုပ္စားရတဲ့ ၾကက္ဥပလာတာ လုပ္ေရာင္းရတဲ့ ေကာင္လုိကေတာ့ ႏွင္းက်တာကိုလည္း မမူႏုိင္ပါ..၊ မိုးရြာတာကိုလည္း မမူ..၊ ေနပူတာကိုလည္း လံုး၀မမူ။ ဥတုသံုးပါးစလံုး ၾကိဳးၾကိဳးပမ္းပမ္း လုပ္ပါမွ ထုိင္းႏုိင္ငံရဲ့ တဖက္ကမ္းမွာရွိတဲ့ ေမြးမိခင္နဲ႔ ေကြ်းဖခင္..၊ ခ်စ္ဆံုး ညီေလးတို႔ကို တလတလ ေငြမွန္မွန္ပို႔ႏုိင္မွာ မဟုတ္လား..၊ ကြ်န္ေတာ္လည္း တြန္းလဲေလးကို တြန္း..၊ “လံုးတီးခပ္..၊ လံုးတီးခပ္“ ထုိင္းလို ပါးစပ္က တစ္ေၾကာ္ေၾကာ္ေအာ္..၊ ျမန္မာလူမ်ိးေတြ ေနထုိင္တဲ့ ရပ္ကြက္မ်ား ေရာက္ျပီဆိုရင္ ၾကက္ဥပလာတာ ယူအံုးမလားလို႔.. တတြတ္တြတ္ ရြတ္..၊ ဒီလုိနဲ႔ တစ္ရက္ျပီးတစ္ရက္ ကုန္ဆံုး သြားပါေလေရာ..၊ ကြ်န္ေတာ္ေမ့ကို မေတြ႔တာလည္း တစ္ပါတ္ေလာက္ရွိျပီဗ်..၊ ဒီတစ္ခါေမနဲ႔ ေတြ႔ရင္ ဖုန္းနံပါတ္ေလး ေတာင္းထားမွလို႔ ကြ်န္ေတာ္စဥ္းစားထားတယ္..၊ ကြ်န္ေတာ့္ စိတ္ထဲမွာ ေမ့ကို မေတြ႔တဲ့ တစ္ပါတ္အတြင္း မုန္႔ေတြ သိပ္မေရာင္းေကာင္းဘူးလို႔ ထင္မိတယ္..၊ ဘယ္ေရာင္းေကာင္းမွာလည္း ေမ့ကို လြမ္းတဲ့စိတ္နဲ႔ မုန္႔လုပ္ေနေတာ့ ေယာင္ေယာင္ကန္းကန္းေတြ ျဖစ္ကုန္တာေပါ့..၊ အဆီအေလ်ာ္ေတြ မတည့္ကုန္ဘူး..၊ ႏို႔ဆီမ်ားသြားလိုက္ သၾကား မ်ားသြားလိုက္နဲ႔၊ တခါတေလ တူးေတာင္ တူးသြားလိုက္ေသးတယ္..၊ တူးသြားတဲ့ ဟာဆို အသစ္ျပန္လုပ္ရတယ္..၊ ဘာျဖစ္လို႔ဘာျဖစ္မွန္းမသိဘူး..၊ ကိုယ္က စခ်စ္ရတာဆိုေတာ့ ေမမ်ား သိမလား မသိ..၊ ဒီက ခ်စ္ရတဲ့ သူကေတာ့ ရူးမတတ္ပဲ..၊ အျမဲတမ္း ေတြးေနတာက ေမ့အေၾကာင္းေတြပဲ..၊ ေမမ်ား ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့ ေရွ႔မွာ ဘြားကနဲ ေပၚလာျပီး ခ်စ္တယ္လို႔ အေျဖလာေပးသြားရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲလို႔ စိတ္ကူးေတြ ယဥ္လုိယဥ္..၊ သံုးဘီးကေလးကို ေမနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္က ႏွစ္ေယာက္အတူတူတြန္းရင္း ေမက ျမန္မာလို “ေဟာဒီမွာ ၾကက္ဥပလာတာေနာ္..၊“ ကြ်န္ေတာ္က ထုိင္းလို “ေအာက္(င္)လံုးတီးမုိင္းခပ္” လုိ႔ ေျပားျပီး လုိက္ေရာင္းခ်င္လိုက္တာလို႔ ေတြးလိုေတြး..၊ ေတြးတာက အေရးမၾကီးဘူး..၊ ေတြးေနတုန္း ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့ သံုးဘီးလွည္းကေလးက ေမာင္းသူမဲ့ေနတဲ့ လွည္းအတုိင္း..၊ ေျမာင္းငယ္ေလး တခုထဲကို က်သြားပါေလေရာ..၊ အဲ့ဒီက်မွ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့ ဦးေႏွာက္ထဲမွာ ေမေပ်ာက္သြားတယ္..၊ မေပ်ာက္လို႔လဲ မရဘူး..၊ ကြ်န္ေတာ္ေရာင္းရမဲ့ မုန္႔ေတြ ျပဳတ္က်ခါနီးျပီ..၊ ေတာ္ေသးတာေပါ့.. မဖိတ္က်သြားလို႔၊ ဖိ္တ္မ်ားဖိတ္သြားရင္ေတာ့ေလ ဒီညေတာ့ ညစာငတ္ျပီ။ ဟိုက္ရွာပါး..၊ ညစာငတ္ခံနီး ကြ်န္ေတာ့ႏွလံုးသားရဲ့ ေသာ့တစ္ေခ်ာင္းျဖစ္တဲ့ ေမ့ကို သြားေတြ႔ရတယ္..၊ မ်က္စိက ဒါမ်ိဳးဆိုလွ်င္ပါ့..။ ေအာ ခ်စ္ရတဲ့ သူကိုး၊ ဟိုက္.. ေမ့ေဘးမွာ ေယ်ာက္က်ားၾကီးတစ္ေယာက္ဗ်..၊ ေမ့လက္ကို တြဲလို႔..၊ ေမက ကြ်န္ေတာ့္ဆီ တန္းတန္းကို လာေနျပီဗ်..၊ ဟိုက္ ဒါမွ ခက္တာပဲ သူက ေမ့ကို ဒီေန႔မွ ခ်စ္စကား ဆိုမလို႔..၊ တျဖည္းျဖည္း နီးလာတဲ့ ေမ့ကို သူျပံဳးျပရံုမွ တပါး ဘာမွ မတတ္ႏုိင္ေတာ့..၊
“ကိုမ်ိဳး ဒီမွာမုန္႔ထပ္လာေရာင္းတာလား“
“ဟုတ္တယ္ ေမ၊ ဒါနဲ႔ေမက ဘယ္လဲ“
“ေအာ.. ေမဒီနားသြားမလုိ႔..၊ ေအာ မိတ္ဆက္ေပးရဦးမယ္..၊ ဒါက ေမနဲ႔ တခ်ိန္က်ရင္ လက္ထက္ရမဲ့ ေမ့ရဲ့ ေမာင္ပါ..၊ ေမာင့္နာမည္က ကိုဇင္သက္ဦးတဲ့..၊ ေမာင္ ဒါက ေမ့ရဲ့ အကိုလို႔လည္း ေျပာလို႔ရတယ္..၊ ေမနဲ႔ မၾကာေသးခင္က မိတ္ေဆြျဖစ္ခဲ့ဖူးတဲ့ အကိုေပါ့..“
ေအာ.. ေမ.. ေမ.. ေမကေတာ့ ၀မ္းေတြသာ ပီတိေတြျဖာလို႔..၊ ကိုယ့္မွာေတ့ အျပင္ပန္းသာ မ်က္ႏွာျပံဳးရံုေလး ေမ့ကို ျပံဳးျပေနရတယ္ ဆိုတာ ေမသိမွသိပါ့မလား၊ ကိုယ့္ရဲ့ ရင္ေတြ ဘယ္ေလာက္ပူေလာင္ေနတယ္ဆိုတာ..၊ မုန္႔လုပ္ရင္း ေလာင္သြားတဲ့ မီးေတာင္ မမွီႏုိင္ဘူး ထင္ပါတယ္။ ေအာ.. ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ပဲ ေျဖသိမ့္ခဲ့ရပါတယ္.. ေမ..၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ ကိုယ္က တဖက္သတ္ ခ်စ္ခဲ့ရသူမို႔ေလ..၊

ျပီးပါျပီ
ရွမ္းကေလး

Saturday, June 7, 2008

ကယ္တင္ရွင္

ေလက တဟူးဟူး တိုက္ခတ္ေနသည္
မိုးကလည္း တဒုန္းဒုန္းႏွင့္ ၾကမ္းတမ္းစြာ ျခိမ္းေျခာက္ေနသည့္အလား.။
မိုးစက္ေလးမ်ားကား ေလထဲတြင္ တ၀ူ၀ူ လြင့္ေမ်ာေနသည္...။
ပတ္၀န္းက်င္တခုလံုး ျဗဳန္းဆန္ေအာင္ ဆူညံေနပါသည္။ ထိုၾကားထဲတြင္ ဓါးအခ်င္းခ်င္း ထိခုိက္ေသာ အသံမ်ားက နားခါးစဖြယ္ ၾကားေနရေပသည္။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္၊ တစ္ဖြဲ႔နဲ႔တစ္ဖြဲ႔ တိုက္ခုိက္ေနသည္ ဆိုသည္မွာေတာ့ ေသခ်ာေနျပီ။ သိုင္းေလာကတြင္ ဓါးအခ်င္းခ်င္း ထိရေသာ အသံကို ၾကားရျခင္းမွာ မထူးဆန္းေပ။ အခုလည္း ဘယ္က အနက္ေရာင္သိုင္းသမားန႔ဲ အျဖဴေရာင္ သိုင္းေလာကက သူရဲေကာင္းသို႔ အျငိဳးၾကီးစြာ တုိက္ခုိက္ေနသည္ကိုေတာ့ မသိ။ ဓါးအခ်င္းခ်င္း ထိခိုက္သံမ်ားကေတာ့ ေၾကာက္မခန္းခန္းလိလိပင္ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။

”မိ္န္းကေလးမို႔ ငါညာေနတာေနာ္ ႏွင္းပြင့္သခင္မ”

”ေအာင္းမယ္ လာကလာေသးတယ္..၊ အခုမွ သိုင္းေလာကမွာ နာမည္ရလာတဲ့ ငနဲသားေလးရယ္..၊ နင့္ကမ်ား ငါ့ကို ႏုိင္ေအာင္ တိုက္ႏုိင္တယ္လို႔ ထင္ထားလို႔လား”..

တိုက္လည္းတုိက္ ေျပာလည္းေျပာေနၾကေတာ့ သူတို႔ရဲ႔ အသံကို နားေထာင္ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ေယာက္က်ားေလးႏွင့္ မိန္းကေလးတို႔ တိုက္ခိုက္ေနၾကသည္ကို သိႏုိင္ေပသည္။ ေယာက္က်ားေလးက မိန္းကေလး တစ္ဦးကို တိုက္ခိုက္ေနသည္မွာကေတာ့ သဘာ၀ မက်ေပ။ သို႔ေသာ္...
ထိုသူမ်ားမွန္ အျခားသူမ်ား မဟုတ္။ မိန္းကေလးျဖစ္သူကား သိုင္းေလာကတြင္ အလြန္ေက်ာ္ၾကားရက္စက္ေသာ ႏွင္းပြင့္သခင္မပင္ ျဖစ္ေပသည္။ ႏွင္းပြင့္သခင္မဟူေသာ မိန္းမပ်ိဳကား သုိင္းေလာကတြင္ ရက္စက္ျခင္းမ်ားစြာနဲ႔ နာမည္ၾကီးလွေသာ မိန္းကေလး သိုင္းသမား တစ္ဦးပင္ျဖစ္ပါသည္။ သူမသည္ အျဖဴေရာင္ သိုင္းေလာက၏ ရန္သူေတာ္ ျဖစ္ေသာ္လည္းပဲ အနက္ေရာင္ သိုင္းေလာကသားတို႔ အတြက္ကား အရွင္သခင္ျဖစ္သည္။ သူမ၏ ႏွင္းစက္မုန္တုိင္း သိုင္းကြက္မွာ အထူးထင္ရွားေပသည္။ သူမသည္ ရုပ္ေခ်ာသေလာက္ ရက္စက္လြန္းလွသည့္ မိန္းမပ်ိဳတစ္ဦးပင္ျဖစ္ပါသည္။ ႏွင္းပြင့္သခင္မႏွင့္ တုိက္ခိုင္ေနေသာ လူကား အျခားသူမဟုတ္။ သိုင္းေလာကတြင္ နာမည္အတန္အသင့္ ရထားေသာ မုန္တုိင္းဓါးသခင္ပင္ျဖစ္ပါသည္။ မုန္တိုင္းဓါးသခင္ ေရွာက္ရိသည္ သူကြ်မ္းက်င္လွေသာ ဓါးသုိင္းပညာႏွင့္ ႏွင္းပြင့္သခင္အား တိုက္ခုိက္ေနသည္။ အနက္ေရာင္ သိုင္းသမား ႏွင္းပြင့္သခင္မမွာကား လက္နက္ပစၥည္း တခုမွပင္ မထုတ္ေသးေပ။ သို႔ေသာ္ မုန္တုိင္းဓါးသခင္မွာေတာ့ ႏွင္းပြင့္သခင္မအား အလူးအလဲ တိုက္ခုိက္ေနရသည္။

“ရွင္က်မရဲ့ ေနာက္ဆံုး ႏွင္းပြင့္ေျခြသိုင္းကြက္ကို ရွင္ႏုိင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး”
“မင္းကိုေၾကာက္ေနရင္ ဒီေနရာေတာင္ အေရာက္မလာဘူးကြ”
“စကားမမ်ားနဲ႔ ေရာ့ က်မရဲ့ ႏွင္းပြင့္ေျခြသိုင္းကြက္ ျမည္းစမ္းလုိက္ဦး“ ႏွင္းပြင္သခင္မက ေျပာျပီးျပီးခ်င္း သူ႔ရဲ့ အလြန္လွ်င္ျမန္ျပီး လွပေသးသြယ္တဲ့ လက္ေခ်ာင္းကေလးေတြကို အသံုးျပဳကာ သုိင္းကြက္တကြက္ကို အသံုးျပဳကာ မုန္တုိင္းဓါးသခင္ကို တရၾကမ္း ၀င္ေရာက္တိုက္ခိုက္ပါေတာ့တယ္။ မုန္တုိင္းဓါးသခင္ကလည္း နာမည္ၾကီးလွတဲ့ ႏွင္းပြင္ေျခြသိုင္းကြက္ကို မယွဥ္ႏုိင္မွန္းသိေပမဲ့လည္း ေနာက္ဆုတ္ရန္ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့။ ထို႔ေၾကာင့္ မုန္တိုင္းဓါးသခင္က ၎၏ဓါးႏွင့္ ႏွင္းပြင့္သခင္မထံသို႔ ျပန္လည္ ၀င္ေရာက္တိုက္ခုိက္ေပသည္။ သို႔ေသာ္ မုန္တိုင္းဓါးသခင္မွာ ႏွင္းပြင့္သခင္မ၏ ႏွင္းပြင္ေျခြသိုင္းကြက္ကို မယွဥ္ႏုိင္။ ႏွင္းပြင့္သခင္မကား မုန္တုိင္းဓါးသခင္၏ ႏွလံုးသားတည့္တည့္သို႔ လက္ျငိဳးႏွစ္ေခ်ာင္းေထာက္ကာ ပညာျပလုိက္ေလသတည္း။ ျပီးေနာက္ အနက္ေရာက္သိုင္းသမားတို႔၏ ထံုးစံအတုိင္း မိမိတို႔၏ ျပိဳင္ဖက္ကို အႏုိင္ရရွိျပီဆိုလွ်င္ ရက္ရက္စက္စက္ ျပဳမူတတ္ေသာ အျပဳအမူ တစ္ခုကား အဆိပ္လက္နက္ကို သံုးျခင္းပင္ျဖစ္ပါေတာ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ႏွင္းပြင့္သခင္မသည္လည္း သူမ၏ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ ႏွင္းခဲအဆိပ္ႏွင့္ မုန္တုိင္းဓါးသခင္အား လွ်င္ျမန္ျဖတ္လတ္စြာ ပစ္လုိက္ေပေတာ့သည္။ မုန္တုိင္းဓါးသခင္မွာကား ၎ထံသို႔ ၀င္ေရာက္လာေသာ ႏွင္းခဲအဆိပ္ၾကီးကို ေတြ႔ေနပါေသာ္လည္း ေရွာင္ရွားႏုိင္ဖို႔ကား မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ေပ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သူကိုယ္တုိင္မွာလည္း ႏွင္းပြင့္ေျခြသိုင္းကြက္၏ ပထမဆံုး သိုင္းကြက္တကြက္က သူ၏ အတြင္းအား ေျမာက္ေပါင္းမ်ားစြာကို စုတ္ယူသြားေပျပီ မဟုတ္ပါလား။ ထို႔ေၾကာင့္ ၀င္လာေသာ ႏွင္းခဲအဆိပ္ၾကီးကို ငံု႔ခံေနရံုမွ်တစ္ပါး အျခားမရွိေတာ့ေပ။

၀ွီ..၀ွီ ၀ွီ
လွ်င္ျမန္လွေသာ အဆိပ္ၾကီးကား မုန္တုိင္းဓါးသခင္၏ အသည္းတစ္ျခမ္းေပၚသို႔ အေရာက္တြင္ အျဖဴေရာင္၀တ္ဆင္ထားေသာ လူတစ္ဦးကား ၀င္ေရာက္လာကာ မုန္တုိင္းဓါးသခင္အား ေပြ႔ခ်ီျပီး ႏွင္းခဲအဆိပ္အား ေရွာင္ရွားလိုက္ေလသည္။
ထိုအခါ ႏွင္းပြင့္သခင္မက ေဒါသထြက္ကာ
“နင္က ေသခ်င္လို႔လား.. နင္ဘာေၾကာင့္ ဒီလူကို ကယ္ဆယ္ရတာလဲ..၊ နင္ဘယ္သူလဲ“
သို႔ေသာ္ ထိုသူမွာ ဘာမွ်မေျပာ။ ထို႔ေၾကာင့္ ႏွင္းပြင့္သခင္မ ေဒါသပိုထြက္ရသည္။ ႏွင္းပြင့္သခင္မက ေဒါသ အလံုးလံုးထြက္ေနေသာေၾကာင့္ သူမ၏ အျပင္းထန္ဆံုး ႏွင္းခဲအဆိတ္ကို အျဖဴေရာင္၀တ္စံု၀တ္ထားေသာ လူရွိရာသို႔ ပစ္ေပါက္လုိက္သည္။ သို႔ေသာ္ ထိုလူကိုမထိ။ သစ္ပင္ကိုသာ ထိသည္။ ထိမိေသာ သစ္ပင္ၾကီးမွာလည္း အစိတ္စိတ္အမြာမြာ ျဖစ္ကုန္ရသည္။ လူကို ထိမပါက အစအနပင္ ရွာေတြ႔ႏုိင္မည္ မထင္။ ႏွင္းပြင့္သခင္မမွာ ထိတ္လန္႔ရသည္။ သိုင္းေလာကတြင္ သူမ၏ ႏွင္းခဲအဆိပ္ကို ေရွာင္ရွားနုိင္သူမရွိ။ သို႔ေသာ္ ထိုသူမွာကား....

“ရွင္ဘယ္သူလဲ“
“ငါက ကယ္တင္ရွင္ေလ“
“ဟားဟားဟား ရွင္က ကယ္တင္ရွင္ဆိုေတာ့ ကြ်န္မရဲ့ ရန္သူေပါ့“
“သိပ္ကို မွန္တာေပါ့၊ မင္းလို အသိဥာဏ္မဲ့တဲ့ မိန္းကေလးမ်ိဳးကို ဆံုးမဖို႔ ဘုရားက ငါ့ကို ေမြးထုတ္ေပးခဲ့တာေပါ့“
“လာကလာေသးတယ္.. ကဲရွင္ကပဲ ကြ်န္မကို ဆံုးမမလား၊ ကြ်န္မကပဲ ရွင့္ကို ေသမင္းဆီ ပို႔မလားဆိုတာ စမ္းၾကည့္တာေပါ့“
“ငါလာတာက ေသရြာသြားဖို႔လည္း မဟုတ္ဘူး၊ ဘယ္သူ႔ကိုမွလည္း ငါေသရြာမပို႔ဘူး၊ ငါလာတာဟာ မင္းကို ဆံုးမဖို႔ သက္သက္ပဲ၊ ေသတဲ့အထိေတာ့ မင္းကို ငါမသတ္ခ်င္ပါဘူး“
“ကဲ စကားမမ်ားနဲ႔ ေရာ့ ကြ်န္မရဲ့ ႏွင္းပြင့္ေျခြသို္င္းကို ခံစားၾကည့္လို္က္ဦး“

ႏွင္းပြင့္သခင္မသည္ ၎၏ လွ်င္ျမန္လွေသာ ႏွင္းပြင့္ေျခြသိုင္းႏွင့္ အျဖဴေရာင္၀တ္စံုကို ၀တ္ဆင္ထားေသာ လူရွိရာသို႔ ၀င္ေရာက္ကာ တရၾကမ္း တိုက္ခုိက္ေပေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ ႏွင္းပြင့္သခင္မ၏ သိုင္းကြက္မ်ားမွာကား ဘာမ်ွအရာ မေရာက္ေတာ့ေပ။ ထိုအျဖဴေရာင္ ၀တ္ဆင္ထားေသာ လူ၏ ျပန္လည္တိုက္ခုိက္ျခင္းကိုပင္ ႏွင္းပြင့္သခင္မခင္မ်ာ ေရွာင္ရွားေနရသည္။
“ကယ္တင္ရွင္ ေနမင္းစၾကာ“ဟု ႏွင္းပြင့္သခင္မ၏ ပါးစပ္မွ ရုတ္တရက္ ထြက္လာသည္။ မွန္ေပသည္။ ယခု ႏွင္းပြင့္သခင္မႏွင့္ တုိက္ခုိက္ေနသူမွာ အနက္ေရာက္သိုင္းသမားမ်ားကို ေခ်မႈန္းေနေသာ ကယ္တင္ရွင္ ေနမင္းစၾကာပင္ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။ ကယ္တင္ရွင္ ေနမင္းစၾကာသည္ သိုင္းေလာကတြင္ ေပ်ာက္ေနသည္မွာ ၾကာေနျပီျဖစ္သည္။ လူေတြက သူ႔ကို ေသသြားျပီဟု ထင္ေနၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ႏွင္းပြင့္သခင္သည္လည္း သို္င္းေလာကတြင္ အႏုိင္က်င့္ခ်င္တုိင္း က်င့္ေနသည္။ ႏွင္းပြင့္သခင္မသည္ ေနမင္းစၾကာကိုေတာ့ မယွဥ္ႏုိင္မွန္းသိသည္။ ေနမင္းစၾကာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားမွပင္ ႏွင္းပြင့္သခင္မက သိုင္းေလာကကို ျခယ္လွယ္ဖို႔ ၾကိဳးစားလာသည္။ ၾကိဳးစားခဲ့သည္မွာလည္း ၇ ႏွစ္မွ်ပင္ရွိေလျပီ။ သို႔ေသာ္ ယခုမူကား သူမျခယ္လွယ္ခ်င္တုိင္း ျခယ္လွယ္၍ မရႏုိင္ေတာ့မွန္း သိေပျပီ။ ေနမင္းစၾကာကလည္း သူမ၏ ႏွင္းပြင့္ေျခြသိုင္းကြက္ကို ေခ်မႈန္းခဲ့ေလျပီ။ သူမ၏ လက္မွာလည္း လႈပ္ရွား၍ မရေတာ့။ ထိုခ်ိန္မွပင္ ႏွင္းပြင့္သခင္မမွာ ေနာင္မွရသည့္ ေနာင္တကို အသြင္သြင္ရေလေတာ့သည္။ ကယ္တင္ရွင္ ေနမင္းစၾကာမွာလည္း မုန္တုိင္းဓါးသခင္ႏွင့္ သိုင္းေလာကၾကီး တခုလံုးကို ကယ္တင္ရံုမကေသးပဲ ေနာင္တရျပီး ပူေဆြး၀မ္းနည္းေနေသာ အင္မတန္ေခ်ာ၊ အင္မတန္လွသည့္ ႏွင္းပြင့္သခင္မကိုပင္ ကယ္တင္ကာ ထာ၀ရ ခ်စ္သူအျဖစ္သို႔ သတ္မွတ္ခဲ့ေလေတာ့သည္။

ျပီးပါျပီ
ရွမ္းကေလး

Thursday, June 5, 2008

”ဒါရိုက္တာမ်ား ေသေပ်ာ္ပါျပီ“

ျပီးဆံုးသြားတဲ့ နာဂစ္မုန္တုိင္းၾကီးေၾကာင့္ ျမန္မာလူေပါင္း ေျမာက္မ်ားစြာ ေသဆံုးကုန္ၾကသည္။ လူေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာ အတိဒုကၡ ေရာက္ကုန္ၾကသည္။ ထိုအခါ ျမန္မာ့ရုပ္ရွင္ အႏုပညရွင္မ်ားက ၎တို႔ တတ္ႏုိင္သမွ် ၀ိုင္း၀န္းလွဴဒါန္းၾကသည္။ အခုအခါမွာေတာ့ ရုပ္ရွင္ရိုက္ေသာ နာမည္ၾကီး ဒါရိုက္တာၾကီးမ်ားႏွင့္ အႏုပညာရွင္မ်ား စုေပါင္းကာ ဒုကၡေရာက္ေနေသာ လူမ်ားကို လွဴရန္အတြက္ အလွဴေငြရရွိေအာင္ ဗီဒီယို ဇာတ္ကားမ်ားရိုက္ကာ အလွဴေငြ ရွာၾကမည္ဟု တုိင္ပင္ၾကသည္။ ဒါရိုက္တာမ်ားသည္ အလွ်င္အျမန္ႏွင့္ ရက္တိုဗြီဒီယို ရိုက္ရျခင္းေၾကာင့္ အထက္လွဴၾကီးမ်ားအား ဆင္ဆာမတင္ၾကေတာ့ဟု ၎တို႔ အႏုပညာရွင္အခ်င္းခ်င္း တုိင္ပင္ၾကသည္။ ၎တို႔ တိုင္ပင္ျပီးေနာက္ ဒါရိုက္တာမ်ား အႏုပညာရွင္မ်ား အားလံုး ထျပီး ျပန္သြားခ်ိန္တြင္ နာမည္အတန္အသင့္ ရေသာ ဒါရိုက္တာ တစ္ဦးက ရုတ္တရက္ ထရပ္္ျပီး ၀မ္းသာအားရ ထေအာ္သည္။

ထိုဒါရိုက္တာ ထေအာ္လိုက္သည္ကား “ေဟး ငါေတာ့ေသေပ်ာ္ျပီကြာ..၊ ဆင္ဆာမတင္ပဲ ဗြီဒီယိုရိုက္ရလို႔“ ဆိုသတဲ့။

ရွမ္းကေလး