Sunday, June 15, 2008

မျမင္ရတဲ့ ခ်စ္ရသူပံုရိပ္

ဒီမနက္ ကြ်န္ေတာ္ ေစာေစာ ထလိုက္တယ္..
ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ဒီေန႔ကြ်န္ေတာ္ စာေမးပြဲ သြားေျဖရမွာေလ..၊ စာေမးပြဲက ေက်ာင္းတက္ဖို႔ ေျဖရမွာ..၊ ေက်ာင္းတက္ျပီး ႏွစ္ကုန္မွ ေျဖရမယ့္ စာေမးပြဲမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး။ ေျဖမဲ့ လူေတြအမ်ားၾကီးထဲမွာမွ ေအာင္တဲ့လူေတြကို ေရြးမယ္ဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္မွာ စိုးရိမ္မိတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က အခုမွ စစျခင္းေက်ာင္းတက္ရမယ္..၊ စစျခင္း စာေမးပြဲ ေျဖရမယ္ဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ကိုယ္ကို ကြ်န္ေတာ္ သိပ္မယံုၾကည္ဘူး။ ျပီးေတာ့ ေျဖရမယ့္ စာေမးပြဲကလည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဘာသာစကားနဲ႔ ေျဖရမွာ မဟုတ္ေလေတာ့ စိုးရိမ္တဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့ စိတ္ကို ေရးခဲေရ ေအးေအးေလးတစ္ခြက္နဲ႔လည္း ဘယ္လိုမွ ေျဖေဖ်ာက္လို႔ မရဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေအးေလ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေျဖမွ မေျဖရေသးတာ..၊ စိတ္ေအးေအးပဲ ထားတာ ေကာင္းပါတယ္လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေျဖသိမ့္လိုက္ရတယ္။ ကြ်န္ေတာ္မသြားခင္ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ ခင္လည္းခင္၊ စိတ္ထဲကလည္း ခ်စ္ေနရတဲ့ အမတစ္ေယာက္ဆီကို ဖုန္းတစ္ခ်က္ေလာက္ ဆက္မွလို႔ စဥ္းစားလိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ ဖုန္းနံပါတ္ကို ရွာ..၊ အဂၤလိပ္လို ေရးသားထားတဲ့ Ma ဆိုတဲ့ နာမည္ေလး ေတြ႔တာနဲ႔ ခလုပ္ေပၚက အစိမ္းေရာင္အဖုေလးနဲ႔ call ဆိုတဲ့ အဂၤလိပ္စာလံုးေလးကို ႏွိပ္ပစ္လိုက္တယ္..။


“ဟဲလို” ဆိုတဲ့ သာယာၾကည္လင္တဲ့ အသံတခုကား ကြ်န္ေတာ့္နားထဲကို ဒိုင္းကနဲ ၀င္ေရာက္လာတယ္။
“ဒီေန႔ အင္တာဗ်ဴးရွိတယ္မဟုတ္လား” လို႔ ကြ်န္ေတာ္က ေသေသခ်ာခ်ာ ထပ္ေမးလိုက္တယ္။
“အင္း ရွိတယ္ေလ.. အမေတာင္ အခုပဲ သြားေတာ့မလို႔”
“ကြ်န္ေတာ္လဲ သြားရင္ေကာင္းမလားလို႔“
“ဒါဆိုအမ မသြားေတာ့ဘူး”
“ဟင္း ဘာျဖစ္လို႔လဲ၊ ဘာလဲ ကြ်န္ေတာ့္နဲ႔ မေတြ႔ခ်င္လို႔လား”
“အင္း..၊ ဟုတ္တယ္..၊ ေတြ႔ရင္ လူအမ်ားၾကီးေရွ႔မွာ ရည္းစားစကား လာေျပာရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ..“
“ဟာ မကလည္းဗ်ာ၊ စိတ္ခ် မေျပာဘူး..၊ ဖက္နမ္းပစ္မွာ”လို႔ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ထဲက ၾကိတ္ျပီး ေရရြတ္လိုက္တယ္။
“အမေရ ကြ်န္ေတာ္လည္း သြားမလို႔ စဥ္းစားထားတာ..၊ အခုပဲ ေရခ်ိဳးျပီးတယ္..၊ အ၀တ္အစားလဲလိုက္ဦးမယ္ေနာ္..၊“
“အခုမွ အ၀တ္အစားလဲတာလား၊ အမေတာင္ အင္တာဗ်ဴး လုပ္မဲ့ေနရာ ေရာက္ေနျပီ“
“ဟင္ဟုတ္လား၊ ဒါဆို ဒါပဲေနာ္..၊ ကြ်န္ေတာ္အခုပဲ အ၀တ္စားလဲျပီး ထြက္လာခဲ့မယ္”
“အင္း” ဆိုျပီး တဖက္က ဖုန္းကို ခ်သြားေလေရာ..၊ ဖုန္းခ်သြားတဲ့ အသံေတာင္ ကြ်န္ေတာ့္နားထဲမွာ အခုထက္ထိ ၾကားေနရေသးတယ္...၊ ခေလာက္တဲ့... ျပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ အ၀တ္အစားလဲ၊ စီးေနက် ဆုိင္ကယ္ ေလးကို ထုတ္ကာ လီဗာအကုန္တင္ျပီး ၀ူးကနဲ ေမာင္းထြက္လာခဲ့တယ္..၊ တကယ္ေတာ့ ဒီေန႔က ကြ်န္ေတာ္ ေပ်ာ္တယ္..၊ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ......

ကြ်န္ေတာ့္နဲ႔ေျပာေနတဲ့ မဆိုတဲ့ မိန္းကေလးက ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ သိတာ ၾကာေတာ့ၾကာျပီး။ ကြ်န္ေတာ္က တဖက္သတ္ ခ်စ္ေနရတဲ့ သူဆိုရင္ မမွားဘူးေပါ့ဗ်ာ..၊ ဖုန္းနဲ႔ေတာ့ အျမဲတမ္းလိုလို ေျပာျဖစ္ခဲ့တယ္.။ တကယ္ေတာ့ မရဲ့ နာမည္အရင္းက မခင္သီတာျမင့္ အသက္ကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လဲ အတိအက် မသိေသးဘူး..၊ ကြ်န္ေတာ့္နာမည္ကေတာ့ ေမာင္ေ၀လင္းထြန္း..၊ အသက္က ၁၈၊ ၁၉။ မခင္သီတာျမင့္ကို ကြ်န္ေတာ္အျပင္မွာ တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးဘူး..၊ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ့္နဲ႔ မခင္တာျမင့္နဲ႔က အြန္လုိင္းေပၚမွာေရာ..၊ ဖုန္းနဲ႔ပါ စကား အမ်ားၾကီး ေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္..၊ မခင္တာျမင့္က ကြ်န္ေတာ့္ကို ၂ ခါေတာင္ ေတြ႔ဖူးတယ္လို႔ ေျပာတာပဲ..၊ ကြ်န္ေတာ္က မခင္တာျမင့္ကို မလို႔ပဲ ေခၚတယ္..၊ မခင္တာျမင့္ကလည္း ကြ်န္ေတာ့ကို ေမာင္ေလးလို႔ ျပန္ေခၚတယ္..၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီေန႔ ကြ်န္ေတာ္ ခ်စ္ေနရတဲ့ မကို ေတြ႔ရေတာ့မယ္..၊ ျပီးေတာ့ မမကို အျပင္မွာ စကားေတြ အမ်ားၾကီးေျပာရေတာ့မယ္..၊ ဟိုးဟိုး အေတြးေတြ လြန္သြားတယ္ ထင္ပါရဲ့..၊ အင္တာဗ်ဴး လုပ္မဲ့ေနရာေတာင္ ေက်ာ္သြားေပါ့..။
ဆုိင္ကယ္ကို ေဒါက္ေထာက္..၊ ျပီးရင္ လြယ္အိပ္ကို ဆြဲ..၊ သိတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို ရွာၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေဟာေတြ႔ျပီ..၊ ျခင္းလံုးခတ္ဖက္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္

“ညီေလး စာေမးပြဲ လာေျဖတာလား“လို႔ ကြ်န္ေတာ့္နဲ႔ ျခင္းလံုးခတ္ဖက္ အကိုသူငယ္ခ်င္းက ေမးတယ္..၊
”ဟုတ္တယ္ဗ်ာ..၊ အေတာင္မစံုေသးေတာ့ ဒီလိုပဲေပါ့ဗ်ာ..၊ ပညာကိုသာ မွီ၀ဲရာေပါ့..၊ ဟဲဟဲ“
“ေအး ကိုလည္း အင္တာဗ်ဴးလာလုပ္တာ..၊ မင္းတို႔က ေတာ္ပါတယ္ကြာ ၾကိဳးစားေပါ့“ အကိုသူငယ္ခ်င္းေျပာတဲ့ စကားလည္း နားေထာင္..၊ ကြ်န္ေတာ့ရဲ့ မ်က္လံုးက မခင္သီတာျမင့္ကိုလည္း လိုက္ရွာ..၊ ဒါေပမဲ့ မေတြ႔ဘူး ျဖစ္ေနတယ္..၊ မကို အျပင္မွာ မျမင္ဖူးေတာ့ မ်က္မတန္းဘူး ျဖစ္ေနတယ္..၊ မကို ဓါတ္ပံု ထဲမွာပဲ ျမင္ဖူးတာကို..၊ ဒါနဲ႔ကြ်န္ေတာ္လည္း ကေလးတစ္ေယာက္လို ေက်ာင္းက ကေလးေတြ ထိုင္ဖို႔ လုပ္ထားတဲ့ ဒန္းေပၚ ထိုက္ခ်လိုက္တယ္..၊ ဒီအခ်ိန္မွာ မကို သိတဲ့ လူမ်ား ကြ်န္ေတာ့္ ေရွ႔မွာ ဘြားကနဲ ေပၚလာရင္ေတာ့ အေကာင္းသား..၊ ေဟာ ေျပာလို႔ မဆံုးေသးဘူး..၊ မခင္တာျမင့္တို႔နဲ႔ တစ္ရပ္ကြက္ထဲေနတဲ့ အကိုတစ္ေယာက္က သူ႔သူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္နဲ႔ စက္ဘီးအျပိဳင္စီးလာတာေတြ႔ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ၀မ္းသာလို႔ မဆံုး..၊ သူက မကို သိတာကိုး။ ဘုရားသားကို နတ္မတာပဲေပါ့..၊
“ဟာ အင္တာဗ်ဴးလာလုပ္တာလား ေ၀လင္း“ လို႔ ေက်းဇူးရွင္ အကိုၾကီးက ကြ်န္ေတာ့္ကို ေမးတယ္..။
“ဟုတ္တယ္ အကိုေကာ တူတူပဲလား“
“ေအးကြ တူတူပဲ..“
“ဒါနဲ႔ တခုေမးရဦးမယ္..၊ အကို မခင္သီတာျမင့္ကို သိတယ္ဟုတ္“
“ေအးေလကြာ သိတာေပါ့..၊ ငါတို႔ တစ္ရပ္ကြက္ထဲသားေတြပဲ“
“အခုကြ်န္ေတာ့္ေရွ႔မွာရွိတဲ့ လူေတြထဲက မခင္သီတာျမင့္ ဘယ္တစ္ေယာက္လည္း သိလား“ ကြ်န္ေတာ္ေမးလိုေတာ့ အဲ့ဒီအကိုခင္ဗ်ာ..၊ သူ႔ေရွ႔မွာရွိတဲ့ မိန္းကေလးေတြကို လိုက္ၾကည့္ေနပါေလေရာ..၊
“တစ္ေယာက္မွ မဟုတ္ဘူး“
ဟိုက္..၊ မတစ္ေယာက္ တကယ္မလာတားလားလို႔ ကြ်န္ေတာ့္ကိုယ္ကို ကြ်န္ေတာ္ ေမးခြန္း ျပန္ထုတ္မိတယ္..၊ မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး..၊ မ လာမွာပါ...
“ဟုတ္လား..၊ ဒါဆို ေတြ႔ရင္ေျပာဦးေနာ္..”

ဒီလိုနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ တေတြ အင္တာဗ်ဴးလုပ္မဲ့ အခန္းထဲကို ၀င္သြား..၊ ကြ်န္ေတာ့္မ်က္စိကလည္း မခင္သီတာျမင့္ကို အငမ္းမရ လိုက္ရွာ..၊ မေတြ႔ျပန္ဘူး..၊ ေနာက္ေတာ့ အင္တာဗ်ဴးလုပ္မဲ့ အခ်ိန္ေရာက္လာ..၊ ကြ်န္ေတာ္လည္း အင္တာဗ်ဴးလုပ္တဲ့ အခ်ိန္က်ရင္ေတာ့ မကို ေတြ႔ရမွာေပါ့ ဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ ေစာင့္ေနရရွာတယ္..၊ ဒါေပမဲ့ဗ်ာ.. အင္တာဗ်ဴးလာလုပ္တဲ့ လူေပါင္းက အေယာက္ေပါင္း ၁၀၀ ေလာက္ရွိတာနဲ႔ အုပ္စု ႏွစ္စုခြဲျပီး လုပ္လိုက္ရတယ္..၊ ကြ်န္ေတာ္ပါတဲ့ အုပ္စုမွာေတာ့ မ မပါဘူး ထင္တယ္..၊ မကို မေတြ႔ဘူး..၊ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့ စိတ္ထဲမွာေတာ့ သည္ေန႔မကို ေတြ႔ျမင္ရမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ အိမ္ကေန ရွိသမွ် အေမြးအၾကိဳင္ေတြကို ဖီးလိမ္းျပီး..၊ အေကာင္းတကာ့ အေကာင္းဆံုးထဲက ကြ်န္ေတာ္ရဲ့ တီရွပ္ အျဖဴေရာင္ အိက်ီၤေလးကို ၀တ္ျပီး ထြက္လာရတာ..၊ ဒါေပမဲ့ ေန႔တစ္ပိုင္းသာ ကုန္သြားတယ္..၊ ခုထိ မကို မေတြ႔ရေသးဘူး..၊ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ ၀မ္းနည္းမႈေတြနဲ႔ ျပည့္နက္ေနတယ္..၊ ကိုယ္တုိင္ကလည္း စာသိပ္မရ..၊ ခုက်ျပန္ေတာ့လည္း ကိုယ္ေတြ႔ခ်င္တဲ့ မကို မေတြ႔ရဆိုေတာ့ အင္တာဗ်ဴးလုပ္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ေျဖခ်င္ရာ ေျဖလုိက္တာ..၊ အဲ့ဒီက အျပန္စာေမးပြဲ မေအာင္ဘူးလို႔ေတာ့ ထင္တာပဲ..၊ အဲ့ဒီက မျပန္ခင္ ကြ်န္ေတာ့္ဆီကို မက ဖုန္းဆက္လုိက္ေသးတယ္...။ ကြ်န္ေတာ္က ၀မ္းသာအားရနဲ႔ ေကာက္ကိုင္လိုက္တာ.. ဖုန္းေတာင္ ကြဲေတာ့မလို႔..၊ ဒါေပမဲ့ ဒါေပမဲ့ အရာအားလံုး ေနာက္က် က်န္ရစ္ခဲ့ေလျပီ..။ မေျပာတာက

“အခု မအိမ္ျပန္ေရာက္ေနျပီ၊ ဘယ္လိုလဲ အင္တာဗ်ဴးေျဖႏုိင္လား..၊”တဲ့..။ ကြ်န္ေတာ့္မွာေတာ့ မဖုန္းဆက္လာတာဟာ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေတြ႔လို႔မ်ားလားလို႔ေပါ့။ ၀မ္းသာရတာ.. ဒါေပမဲ့။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ မျမင္ရတဲ့ ခ်စ္ရသူရဲ့ပံုရိပ္ကို ေမ်ာ္ကိုးရတဲ့ အလုပ္တခုဟာ တကယ္ကို ႏွလံုးသား ေၾကြလုမတတ္ ခံစားရပါလားလို႔ ေနာက္မွ သိေတာ့တယ္ဗ်ာ..။

ျပီးပါျပီ
ရွမ္းကေလး