Sunday, March 21, 2010

ျပည္တြင္းျပည္ပ ကြာခ်ားခ်က္တခု

ညေနေမွာင္စျပဳလာတဲ့ အခ်ိန္မွာ မီးစက္သံေလးေတြရဲ့ အသံေတြ တဒုတ္ဒုတ္ၾကားေနရေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ ရြာကိုျပန္ေရာက္ေနသလိုမ်ိဴး ခံစားေနရတယ္။ ကြ်န္ေတာ္အခုေနေနတဲ့ ေနရာကေတာ့ ထိုင္းႏိုင္ငံ မယ္ေဟာင္ေဆာင္ျမိဳ႔ေတာ္ရဲ့ ဒုက္ခသည္စခန္းေလးေပါ့။ ဒီေန႔ကြ်န္ေတာ္ တေနကုန္ ေမာပန္းခဲ့တယ္ေလ။ သံုးႏွစ္ေလာက္ တခါမွ ျပန္မေရာက္တဲ့ ဒုက္ခသည္စခန္းကို ဒီေန႔ေတာ့ ေမာေမာပမ္းပမ္းနဲ႔ပင္ ေရာက္ရွိခဲ့တယ္။
ျဖစ္ပံုက ျပည္တြင္းက အခုမွေရာက္လာတဲ့ လူနာတစ္ေယာက္ကို စခန္းထဲမွာ ေဆးလာကုေပးတာပါ။ လူနာဟာ တကယ့္ကို သနားစရာေကာင္းတဲ့ လူနာတဦး ျဖစ္ပါတယ္။ ျပည္တြင္းကလူေတြ ေျပာခ်က္အရကေတာ့ ဒီလူနာဟာ HIV/AIDS ေ၀ဒနာရွင္တစ္ေယာက္လို႔ ဆိုပါတယ္။ HIV/AIDS ေ၀ဒနာရွင္ဆိုလို႔ ေရးလိုက္မိေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ ေအစ့္ေရာဂါနဲ႔ ေသသြားတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ရြာက လူတစ္ဦးအေၾကာင္းကို ကြ်န္ေတာ္ ျပန္သတိယမိပါတယ္။ သူ႔နာမည္က ဦးမိုးေက်ာ္လို႔ ေခၚပါတယ္။ ရြာသူရြားသားေတြရဲ့ အသိပညာနည္းပါးလြန္းတာက တေၾကာင္း၊ အယူသည္းတာက တစ္ေၾကာင္း ဦးမိုးေက်ာ္ အေသမလွခဲ့ပါဘူး။ ဦးမိုးေက်ာ္ရဲ့ အသုဘ အဆံုးသတ္မလွခဲ့သလို ရြာသူရြာသားေတြရဲ့ အသိပညာနည္းပါးမွူေၾကာင့္ ဦးမိုးေက်ာ္ရဲ့ အိမ္ဟာ ရြာသူရြာသားေတြရဲ့ မီး၀ိုင္း၀န္းရွုိ႔ျခင္းကို ခံခဲ့ရပါတယ္။ ဒါဆိုရင္ ဦးမိုးေက်ာ္နဲ႔ရျပီး က်န္ခဲ့တဲ့ မိသားစုေတြ ဘယ္လိုဒုက္ခေရာက္မလဲဆိုတာကိုေတာ့ စာဖတ္သူတို႔ စဥ္းစားၾကည့္ၾကပါ။ ဒီအေၾကာင္းေတြကို ကြ်န္ေတာ္လံုးလံုးကို သတိမရခဲ့မိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ျပီးခဲ့တဲ့ (၄)ရက္က ကြ်န္ေတာ့္တို႔ဆီကို ေရာက္လာတဲ့ လူနာရဲ့ အေၾကာင္းၾကားေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ငယ္စဥ္အခါက ျမင္ေတြ႔ခဲ့ဖူးတဲ့ ဦးမိုးေက်ာ္ရဲ့ အျဖစ္ကို ျပန္သတိရမိလိုက္ပါတယ္။
အခုတက္လာတဲ့ ေ၀ဒနာရွင္ဟာ သူ႔ကို ေအ့စ္ျဖစ္တယ္လို႔ ထင္တဲ့ လကစျပီး ၆လတိတိ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ့ ရြာသူရြာသားေတြ ဥေပခါျပဳထားေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ္ ၾကားသိရပါတယ္။ ဒီလူရဲ့ ဇနီးကေတာ့ လူေတြရဲ့ အေျပာခံရမွာ စိုးတာေၾကာင့္ ခ်စ္လွစြာေသာ ၇ လအရြာက္သမီးေလးနဲ႔၊ ၂ႏွစ္ေက်ာ္ သမီးေလးႏွစ္ဦးကို ခြဲခြာသြားက သူ႔ကိုယ့္ကို ေသေၾကာင္းစီရင္ခဲ့ေၾကာင္းကိုေတာ့ ရြာသူရြာသားမ်ားရဲ့ ေျပာဆိုျခင္းမွ ကြ်န္ေတာ္ၾကားသိခဲ့ရပါတယ္။ ငယ္ရြယ္ႏုပ်ိဴတဲ့ ကေလးႏွစ္ဦးကေတာ့ မိမိတို႔ရဲ့ မိဘႏွစ္ပါးကို အေဖအေမလို႔ မေခၚရရွာပဲ မည္မွ် အသက္ရွင္ေနထိုင္သြားရမည္ ဆိုတာကိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္မခန္႔မွန္းတတ္ပါ။ ငါဘယ္ေန႔ ေသမွာလည္း ဆိုတာကို ေစာင့္ေနတဲ့ ကေလးေတြရဲ့ အေဖကို ျမင္ရေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ လံုး၀စိတ္မေကာင္းပါဘူး။ အသိပညာနည္းပါးလွတဲ့ ရြာသူရြာသားေတြက လူနာကို ပစ္တင္ကဲ့ရဲ့ကာ ေသလူအျဖစ္ ပယ္ထားတယ္လို႔ သတင္းၾကားေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မိသားစု အင္မတန္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ကာ ၀မ္းနည္းရပါတယ္။ ေလးရက္လံုးလံုး မိမိသမီးေလးႏွစ္ဦးရဲ့ ဓါတ္ပံုကိုၾကည့္ျပီး ပူေဆြး၀မ္းနည္းေနတဲ့ ဖခင္တစ္ေယာက္ကို ကြ်န္ေတာ့္ရြာက ရြာသူရြာသားမ်ား လာေရာက္ျမင္ေတြ႔ရင္ ဖခင္စိတ္၊ မိခင္စိတ္နဲ႔ ကိုယ္ခ်င္းစာၾကပါ့မလားဆိုတာကိုပင္ ကြ်န္ေတာ္မေတြးတတ္ ေတာ့ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ ျငိမ္ျငိမ္မေနႏိုင္ေတာ့ပါ။ မိဘႏွစ္ဦးနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တိုင္ပင္ျပီး ဒုက္ခသည္ ေဆးခန္းပို႔ေပးဖို႔ ကြ်န္ေတာ္ စီစဥ္ရပါေတာ့တယ္။ ေဆး၀ါး စံုလင္တဲ့ မယ္ေဟာင္ေဆာင္ ေဆးရံုၾကီးကို ပို႔ေဆာင္ခ်င္ေပမဲ့လည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ့ ေငြေရးေၾကးေရး အားနည္းမွုေၾကာင့္တေၾကာင္း၊ လူနာဟာ ထုိင္းႏိုင္ငံမွာ ေနထိုင္ေၾကာင္း ဘာအေထာက္အထားမွ မရွိမွူေတြေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ဒုက္သည္စခန္းကိုပဲ မွန္းေမ်ာ္ကာ အားကိုးခဲ့မိပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ကြ်န္ေတာ္ ဒုက္ခသည္စခန္းကို ေနာက္တစ္ေခါက္ျပန္ေရာက္ ခဲ့ရပါတယ္။
ဒုက္ခသည္စခန္းကို ေရာက္ေတာ့ ေဆးခန္းက တာ၀န္ရွိသူမ်ားရဲ့ ေႏြးေထြးစြာၾကိဳဆိုမွူေတြေၾကာင့္ လူနာအတြက္ ကြ်န္ေတာ္၀မ္းသာၾကည္နူးခဲ့ရပါတယ္။ ခရီးတေလွ်ာက္ ေမာေမာပမ္းပမ္း ျဖစ္ခဲ့ေပမဲ့ ယူနီေဖာင္းအျပည့္နဲ႔ ျပံဳးရြင္လန္းဆန္းေနတဲ့ ၀န္ထမ္းေတြရဲ့ မ်က္ႏွာကို ျမင္လိုက္ရေတာ့ လူနာရဲ့ ေရာဂါ တ၀က္ေပ်ာက္ျပီလို႔ေတာင္ စိတ္ထဲမွာ ခံစားမိပါတယ္။ မည္သည့္ေရာဂါရွင္ကိုမဆို တေရာတေႏွာ ယဥ္ေက်းပ်ဴငွာစြာ ဆက္ဆံတတ္တဲ့ စိတ္ဓါတ္ေလးေတြကို ကြ်န္ေတာ္ ထပ္မံ ေတြ႔ျမင္လိုက္ရေတာ့ လူနာေတြရဲ့ အစစ္အမွန္ ကယ္တင္ရွင္ေတြဆိုတာ ဒီလို ေဆးရံု၀န္ထမ္းေတြသာ ျဖစ္မယ္လို႔ ကြ်န္ေတာ္ ထပ္မံ ခံစားလိုက္ရျပန္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ဒုက္ခသည္စခန္းမွာ လူနာကို သံုးညကုသဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။
ေဆးခန္းရဲ့ နည္းပညာ၊ စက္ကိရိယာျမင့္မားမွူနဲ႔အတူ ေဆးခန္း၀န္ထမ္းေတြရဲ့ ပ်ဴငွာယဥ္ေက်းေႏြးေထြးစြာ ဆက္ဆံမွူေတြေၾကာင့္ လူနာရဲ့ စိတ္ထဲမွာ ၀မ္း၀မ္းသာသာျဖစ္လာမယ္လို႔ ကြ်န္တာ္ထင္မိရင္ မမွားေလာက္ပါဘူး။ ျပီးေတာ့ ပိုက္ဆံရွိမွသာ ဒီေရာဂါကို ကုသေပ်ာက္ကင္းမွာလို႔ စိတ္ထဲက စြဲလန္းေနတဲ့ ျမန္မာျပည္က လူနာတစ္ဦးဟာ ဒီဒုက္ခသည္စခန္းေလးကို ေရာက္လာခဲ့သည္ ဆိုရင္ဘဲ ဒီတယူတန္စြဲလန္းမွူၾကီး အလိုလို ေပ်ာက္ကြယ္သြားမယ္ဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္လံုး၀ယံုၾကည္ပါေၾကာင္း ျပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ပထမဦးဆံုး ကူညီလိုက္တဲ့ လူနာတစ္ဦးက ဒုက္ခသည္စခန္းေလးမွာ ေအာင္ျမင္စြာ ေဆးခံယူကုသသြား ႏိုင္မွူေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ့္ကို ကြ်န္ေတာ္လည္း ဂုဏ္ယူမိရင္း နိဂံုးခ်ဴပ္လိုက္ ရပါတကား။

0 comments: