အေ၀းဆံုးကို ထြက္မသြားႏုိင္ပါ (၂)

ေက်ာင္းစာသင္ခန္းသည္ ဒုကၡသည္ဟူေသာ မိမိသို႔ ျမန္မာႏုိင္ငံမွ လာေရာက္ကာ ၀င္ေရာက္ခုိလံႈင အစိုးရမဟုတ္ေသာ အဖြဲ႔အစည္း အသီးသီးက ေထာက္ပံ့ေသာ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္း ျဖစ္ပါင အုပ္အဂၤေတမ်ားျဖင့္ တည္ေဆာက္ထားႏုိင္ျခင္း မရွိေသာ္လည္း ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ ဆင္းရဲသားမ်ားတင္ သာမက ေငြေၾကးအနည္းအက်ဥ္းမွ် ရွိေသာ ျပည္သူလူထုမ်ား ေနထိုင္ေသာ ျပည္နယ္မ်ားရွိ အိမ္ေျခမ်ားကဲ့သို႔ ထရံကာ ဓနိမိုး စသည္ျဖင့္သာ ေက်ာင္းေဆာင္ၾကီးအား တည္ေဆာက္ထားသည္ကို သူမေတြ႔ရွိ လိုက္ရသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ား ပညာသင္ယူရာ ေက်ာင္းေဆာင္ၾကီးမွာလည္း တစ္ေဆာင္သာ ရွိျပီး ထိုေက်ာင္းေဆာင္ၾကီးကို အမွီျပဳင ေက်ာင္းခန္းေလးမ်ား ဖြဲ႔စည္းထားသည္ကို သူမေတြ႔ရွိရ ျပန္သည္။ ေက်ာင္းေဆာင္ၾကီး၏ ပတ္၀န္းက်င္ အနီးအနားတြင္လည္း ေက်ာင္းသို႔၏ ၀ိနည္းႏွင့္အညီ စိမ္းစိုလန္းဆန္းေသာ ပန္းပင္မ်ား၊ အထူးသျဖင့္ ရြက္လွပန္းပင္မ်ား အရိပ္ေကာင္းေသာ သစ္ပင္ၾကီးမ်ားမွာ ျမန္မာႏုိင္ငံ ေတာရြာမ်ားတြင္ တည္ေဆာင္ထားေသာ ေက်ာင္းမ်ားသဖြယ္ ယခုဒုကၡသည္ စခန္းရွိ ေက်ာင္းေလးမွာလည္း သာယာလွပ ေသသပ္စြာ တည္ေဆာက္ထားေၾကာင္း သူမေတြ႔ရွိလိုက္ရသည္။ သူမႏွင့္ ခင္ဆီတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ေက်ာင္းပတ္၀န္းက်င္ကို တခ်က္ပတ္ၾကည့္လိုက္ျပီး သည္ႏွင့္ ခင္ဆီက “ေဟ့ အိမ္မက္ ေက်ာင္းခန္းထဲ ၀င္ၾကရေအာင္ေလ ေက်ာင္းလဲတက္ေတာ့မွာပဲ"

"ေအးဟုတ္တယ္ ေက်ာင္းခန္းထဲက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ သြားမိတ္ဆက္ရတာေပါ့"

သူငယ္ခ်င္းဆိုလို႔ သူမတြင္ မ်ားမ်ားစားစားမရွိ။ ယခုတြင္လည္း သူငယ္ခ်င္းဆိုလို႔ ခင္ဆီတစ္ေယာက္သာ သူ႔မွာရွိသည္။ သူ႔အတြက္ သူငယ္ခ်င္း မ်ားမ်ားစား မရွိသည္မွာလည္း သိပ္ျပီးေတာ့ မထူးဆန္းပါ။ ပထမ တစ္ခ်က္က သူဒီကို ေရာက္သည္မွာလည္း သိပ္ျပီးေတာ့ မၾကာေသးဘူး..၊ ေနာက္ ဒုတိယတစ္ခ်က္က သူအိမ္မွာပဲေနျပီး အျပင္ထြက္ေလ့ သိပ္မရွိ။ ေနာက္တတိယ အခ်က္က သူေနထိုင္တဲ့ ရပ္ကြက္မွာလည္း သူ႔အရြယ္ေလာက္ရွိ မိန္းကေလးမ်ားပင္ သာမက ေယာက္က်ားေလးမ်ားပါ မရွိျခင္းျဖစ္သည္။ ခင္ဆီတစ္ေယာက္မွာပင္ သူမတို႔၏ အိမ္ႏွင့္ နီးလို႔သာေပါ့။ သုိ႔မဟုတ္ရင္ သူမမွာ ေမြးမိခင္ႏွင့္ အိမ္နီးခ်င္း ဦးေလး ေဒၚေဒၚသာ ခင္တြယ္စရာ ရွိမည္ျဖစ္သည္။ ျပီးေတာ့ သူမကိုယ္တုိင္ကလည္း စကားေျပာေလ့ သိပ္မရွိ။ သူမရဲ့ ဦးေႏွာက္က အေတြးနက္ေတြထဲကို ေရာက္သြားျပီ ဆိုလွ်င္ ဘာကိုမွ စိတ္မ၀င္စား တာေၾကာင့္လဲ ျဖစ္ႏုိင္သည္။ ခင္ဆီကေတာင္ သူနဲ႔ေတြ႔လွ်င္ ခဏခဏ ေျပာဆိုေလ့ရွိေသာ စကားစု တစ္ခုကို အျမဲေျပာေလ့ ရွိသည္။ အဲ့ဒါကေတာ့
"အိမ္မက္ နင္ကလည္း ငါနဲ႔ ေတြ႔ရင္ စကားဘယ္ေတာ့မွ စမေျပာဘူး..၊ နင့္ကိုသာ ေယာက္က်ားတစ္ေယာက္က ခ်စ္ခဲ့မယ္ ဆိုရင္ေတာင္မွ နင့္ရည္စားက စကားေျပာက်င့္မွ ရမယ္တဲ့၊ အဲ့ဒါမွာ နင္နဲ႔ စကားေျပာလို႔ ရမွာ" တဲ့။

သူမႏွင့္ ခင္ဆီသို႔ ႏွစ္ေယာက္ ေက်ာင္းစာသင္ခန္း ထဲသို႔ ၀င္လာခဲ့သည္။ ေက်ာင္းခန္းတြင္းသို႔ ၀င္လိုက္သည္ႏွင့္ အျဖဴေရာင္ ေက်ာင္း၀တ္စံုေလးမ်ားကို ၀တ္ဆင္ျပီး ေယာက္က်ားေလးမ်ားက ပုဆိုးေရာင္ အစိမ္းေလးမ်ားကို ၀တ္ဆင္ကာ၊ မိန္းကေလးမ်ားမွာလည္း အစိမ္းေရာင္ ထမိန္မ်ားကို ၀တ္ဆင္ခဲ့ၾကသည္မွာ ျမန္မာႏုိင္ငံ တြင္းက ေက်ာင္းေလးတြင္းရွိ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသား မ်ားႏွင့္ မထူးျခားပါ။ မည္သုိ႔ပင္ျဖစ္ေစ သူမႏွင့္ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းတင္ သာမက ဒုကၡသည္ စခန္းထဲမွ လူအမ်ားစုမွာလည္း ဗာမာႏုိင္ငံသားမ်ားျဖစ္၍ ျမန္မာလူမ်ိဳး တုိင္းရင္းသားမ်ားပင္ ျဖစ္ၾကသည္ မဟုတ္ပါလား။ ေက်ာင္းၾကီးရွိ စာသင္ခန္းကေလးထဲတြင္ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ား အသံုးျပဳရန္အတြက္ တာ၀န္ရွိသူ အသီးသီးက ေဆာင္ရြက္ေပးထားျခင္းေၾကာင့္ ခံုေစာင္းကေလးမ်ားမွာ အစီအရီပင္ ရွိေနပါေတာ့သည္။ ျပီးေတာ့ ေက်ာက္သင္ပုန္း အၾကီးကလည္း ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ား၏ အျမင္ရွင္းလင္းေအာင္ ခ်ိတ္ဆြဲထားသည္မွာလည္း အရွင္းသားပင္ ျမင္ေနရသည္။ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ား ထိုင္ဖို႔ စားပြဲခံုႏွင့္ ထုိင္ခံုေလးမွာလည္း ေသသပ္စြာ ခ်ထားျခင္းေၾကာင့္ သူမတို႔၏ ဒုကၡသည္ေက်ာင္းကေလးမွာ စာသင္ေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္းတြင္ ရွိသင့္သည့္ အဂါၤရပ္ႏွင့္ ျပည့္စံုေနပါေတာ့သည္။ ဒုကၡသည္ေက်ာင္းကေလးသည္ ျမန္မာႏုိင္ငံ ျမိဳ႔ၾကီးမ်ားရွိ အထက္တန္းေက်ာင္းမ်ား အလား ျပီးျပည့္စံုေနသည္မွာ သူမအတြက္တင္ သာမက ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းလံုးရွိ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား မ်ားအတြက္ပါ ၀မ္းေျမာက္စရာပင္ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။

"ဆရာမလာျပီ..၊ မဂၤလာပါ ဆရာမ"
" မဂၤလာပါ သားတို႔ သမီးတို႔ေရ"
ဆရာမ ဟူ၍ သူမ ရုတ္တရက္ ေၾကာင္သြားသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ သူမျမင္ေသာ ဆရာမေလးမွာ အသက္အားျဖင့္ၾကည့္လွ်င္ သူမထက္ ၃ ႏွစ္ ၄ ႏွစ္ ခန္႔ ၾကီးေပလိမ့္မည္။ ဆရာမေလးဟုပင္ သူမမထင္ပါ။ သူမထင္ထားသည္မွာ သူႏွင့္ရြယ္သူ ေက်ာင္းသူေလးဟုပင္ ထင္မိပါသည္။ သူမ်ားေတာ့ မသိပါ။
စစေတြ႔ျခင္းပင္ သူမကိုယ္တုိင္ ဆရာမေလးကို အထင္ေသးမိသည္။

"ဆရာမက အရမ္းေခ်ာ တာပဲေနာ္..၊ ျပီးေတာ့လည္း ငယ္ငယ္ေလးေနာ္..၊ ခ်စ္စရာေလးဟယ္" ဟု ခင္ဆီက တိုးတိုးေလး ေျပာလိုက္သည္။

"ကဲ သားတို႔သမီးတို႔ေရ ဆရာမက နာမည္က ေမေနာ္ထူးလို႔ ေခၚပါတယ္..၊ အသက္ကေတာ့ ၂၂ ပဲရွိပါေသးတယ္..၊ ဒီဒုကၡသည္ စခန္းကို ေရာက္လာတာကေတာ့ သားတို႔သမီးတို႔ထက္ေတာ့ ဦးရင္ေရာက္လာတယ္လို႔လည္း ေျပာႏုိင္တယ္ေပါ့ကြယ္..၊ သားတို႔ သမီးတို႔ေရ၊ ဆရာမက သားတို႔သမီးတို႔လို႔ ေခၚရတာဟာ ဆရာမနဲ႔ တပည့္တို႔ရဲ့ တာ၀န္၀တ္တရား အရပါကြယ္..၊ တကယ္ေတာ့ ဆရာမဟာ သားတို႔သမီးတို႔နဲ႔ အသက္သိပ္ေတာ့ မကြာပါဘူးကြယ္..၊ ဆရာမနဲ႔ သားတို႔သမီးတို႔နဲ႔ ဒီေနရာမ်ိဳးမွာ ေတြ႔ဆံုရတာဟာ ေရစက္တခုလို႔ ေျပာလို႔ရသလို..၊ ေရွးဘ၀က ကုသုိလ္ကံအေၾကာင္း မလွခဲ့လို႔လဲ ျဖစ္ႏုိင္တာေပါ့ကြယ္..၊ တကယ္ေတာ့ ဆရာမနဲ႔ သားနဲ႔သမီးတို႔ဟာ ဘ၀တူေတြပါပဲကြယ္..၊ ဘ၀တူေတြဆိုတာ အခ်င္းခ်င္း ရိုင္းပင္းကူညီ ၾကရတယ္ သားတို႔သမီးတို႔ရဲ့..၊ သားတို႔သမီးတို႔ တေတြဟာလည္း ကိုယ့္ခံစားခ်က္နဲ႔ကိုယ္ ရွိၾကတယ္ဆိုတာလည္း ဆရာမ သိပါတယ္..၊ ခံစားခ်က္ မရွိပဲနဲ႔ေတာ့ လူမျဖစ္လာ တတ္ၾကပါဘူးကြယ္..၊ ဆရာမ အထူးေျပာခ်င္တာကေတာ့ ကိုယ့္ခံစားခ်က္ကို အေကာင္အထည္ ေဖာ္ႏုိင္ေအာင္ ၾကိဳးစား ၾကေပါ့ကြယ္..၊ ပထမဦးဆံုးေန႔မွာ ဆရာမ ၀မ္းနည္းစရာေကာင္းတဲ့ စကားေတြေျပာသြားသလို႔ ေပ်ာ္ရြင္စရာေကာင္းတဲ့ သင္ခန္းစာေတြကိုလည္း သင္ျပသြားမွာပါကြယ္..၊ ကဲဆရာမလည္း ဒီေလာက္နဲ႔ပဲ ဆရာမနဲ႔ သားတို႔သမီးတို႔ရဲ့ ႏႈတ္ဆက္ျခင္းကို ရပ္လိုက္ရေအာင္ကြယ္..၊ ဆရာမဖက္ကေတာ့ ဆရာမကိုယ္ကို ႏႈတ္ဆက္ျပီးျပီ..၊ သားတို႔သမီးတို႔ရဲ့ နာမည္ေတြကိုလည္း ေျပာၾကဦးေလကြယ္။ ကဲ ေရွ႔ဆံုးက ခံုကေန အရင္စေျပာၾက"

ဆရာမ ေဒၚေမေနာ္ထူးရဲ့ ရုပ္ေလးကို ၾကည့္ယံုနဲ႔ ကရင္ရုပ္ေပါက္ေနတယ္ဆိုတာ သူမအေစာၾကီးထဲက သိထားပါတယ္။ ဆရာမကိုယ္တုိင္ နာမည္ကိုေျပာျပ လိုက္ေတာ့ ပိုျပီးေတာ့ ေသခ်ာသြားပါျပီ။ ဆရာမဟာ တုိင္းရင္းသား တစ္ေယာက္ျဖစ္ေပမဲ့လည္း ဆရမရဲ့ အသံဟာ ျပတ္သားျပီး ရွင္းလင္းေနသည္ကိုၾကည့္ျပီး သူမေတာ္ေတာ္ပင္ အံ့ၾသ မိသြားတယ္။ ပထမဦးဆံုး ေရွ႔ဆံုးထုိင္ခံုမွာ ထုိင္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္က ဆရာမေရွ႔မွာ ရိုေသစြာ လက္ပိုက္ျပီး

"သားနာမည္က ေနာ္ထူးပါခင္ဗ်ား"
"သားနာမည္က မင္းႏုိင္ပါခင္ဗ်ား"
"သားနာမည္က ေစာခရစ္ပါ ခင္ဗ်ား"
ေယ်ာက္က်ားေလးမ်ား ၁၀ ေယာက္ခန္႔ ဆရာမကို မိတ္ဆက္ျပီးေသာအခါ မိန္းကေလးမ်ားကလည္း

"သမီးနာမည္က ကေပၚ၀ါးပါရွင့္"
"သမီးနာမည္က ခ်ိဳခ်ိဳလြင္ပါရွင့္"
"သမီးနာမည္က ခင္ဆီပါရွင့္"
မိန္းကေလး ၈ ေယာက္ခန္႔ မိတ္ဆက္ျပီးေသာအခါ သူမ မိတ္ဆက္ရမည့္ အလွည့္သို႔ ေရာက္လာေလသည္.

"သမီးနာမည္က အိမ္မက္ပါရွင့္"

တပည့္ႏွင့္ ဆရာမတို႔ မိတ္ဆက္ျပီးေသာအခါတြင္ ဆရာမက
"ကဲ သားတို႔သမီးတို႔ေရ ဆရာမကေတာ့ သားတို႔သမီးတို႔ကို သင္ဖို႔ ျမန္မာစာဘာသာရပ္ကို ယူထားတယ္..၊'

ဆရာမရဲ့ ေျပာလိုက္တဲ့ စကားေၾကာင့္ သူမမွာ အံ့ၾသရျပန္သည္...၊ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ဆရာမ ေဒၚေမေနာ္ထူးမွာ တုိင္းရင္းသား လူမ်ိဳးတစ္ဦးျဖစ္သည္..၊ တိုင္းရင္းသား တစ္ဦးက ျမန္မာစာ သင္မည္ဆို၍ သူမ အံ့ၾသျခင္းျဖစ္သည္..၊ အသက္ကိုၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္လည္း ျမန္မာစာကို ဆရာမ ေဒၚေမေနာ္ထူး ေကာင္းေကာင္းသင္ႏုိင္ပါ့မလား ဆိုတာကို သူမၾကိဳတင္ စိုးရိမ္မိသည္။

သို႔ေသာ္ သူမထင္ထားသည္ႏွင့္ ဆရာမေဒၚေမေနာ္ထူးမွာ လံုး၀ျခားနားေနသည္။ ဆရာမသင္ျပသည္ကို ႏွစ္ရက္ခန္႔ ခံယူျပီးသြားေသာ အခါ သူမ၏ စိတ္ထဲတြင္ ဆရာမ ေဒၚေမေနာ္ထူးကို အထင္ေသးမႈမ်ားမွာ လံုး၀ေပ်ာက္သြားေလျပီ။ ဆရာမကို အထင္ေသးျခင္းကိုလည္း သူမကိုယ္ သူမရွက္မိသြားသည္။ စိတ္ထဲမွာလည္း မရွင္းမရွင္း ျဖစ္ေန၍ ဆရာမဆီကို အက်ိဳးအေၾကာင္း ရွင္းျပရမည္ဟု သူမ ဆံုးျဖတ္လုိက္သည္။ ေနာက္တစ္ရက္တြင္ သူမ ခင္ဆီကို ေခၚျပီး ဆရာမအိမ္ကို သြားခဲ့သည္။ ဆရာမရဲ့ အိမ္ႏွင့္ အိမ္မက္တုိ႔ရဲ့ အိမ္မွာ နဲနဲေတာ့ လွမ္းသည္။ သူမတို႔ ဆရာမ ေဒၚေမေနာ္ထူး အိမ္ေရာက္ေတာ့ ဆရာမက စာဖတ္ေနသည္။ သူမတို႔ လာသည္ကို ဆရာမ ျမင္ေတာ့

"ဟဲ အိမ္မက္ ညီမတို႔ အမအိမ္ကို လာတာလား..၊ ကဲကဲ အိမ္ေပၚတက္..၊ ဘာေမးမလို႔လဲ တမင္ေတာ့ လာလည္တာ မဟုတ္ေလာက္ပါဘူးေနာ္"
"ဟုတ္ကဲ့ ဆရာမ၊ ဆရာမကို ေမးစရာရွိလို႔ လာခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး..၊ ၀န္ခံစရာရွိလို႔ လာခဲ့တာပါ"
"ေအာ အိမ္မက္ရယ္ အမနဲ႔ ညီမက အသက္မ သိပ္မကြာတာကြယ္၊ အျပင္မွာေတာ့ ဆရာမလို႔ မေခၚပါနဲ႔ကြယ္၊ ရပါတယ္၊ ေက်ာင္းမွာသာ ေက်ာင္းစည္းကမ္းအရ ေပါ့ကြယ္..၊ ကဲ ဘာ၀န္ခံစရာမ်ား ရွိလို႔လဲ..၊ ေျပာစမ္းပါဦး"

သူမ မအံ့ၾသပဲ မေနႏုိင္ေတာ့ပါ..၊ လူ႔ေလာကၾကီးတြင္ အံ၀င္ဂြံက်ေအာင္ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံႏုိင္သူကို သူမ ပထမဦးဆံုး ၾကံဳေတြ႔လိုက္ရျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ လူရဲ့စိတ္ကို အမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာင္းလဲ ေနထုိင္ႏုိင္တဲ့ သူကိုလည္း အိမ္မက္ ပထမဦးဆံုးအၾကိမ္ ေတြးဖူးခဲ့ျပီ။ ဆရာမနဲ႔ မေတြ႔ခင္ အိမ္မက္ရဲ့ ခံယူခ်က္ႏွင့္ ဆရာမႏွင့္ ေတြ႔ျပီး အိမ္မက္ရက္ ခံယူခ်က္ေတြဟာ လံုး၀ဥသံု ေျပာင္းလဲသြားေလျပီ။ အရင္းတုန္းက ဆရာမနဲ႔ မေတြ႔ခင္ အိမ္မက္ရဲ့ ခံယူခ်က္မွာ လူ႔ရဲ့စိတ္ကို အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာင္းလဲ တတ္ေသာသူသည္ ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲေသာသူ ျဖစ္သည္ဟုတ္ မွတ္ယူထားမိသည္။ သို႔ေသာ္ ယခုမူကား လံုး၀ကို ေျပာင္းလဲသြားေလျပီ။ ဆရာမ ေဒၚေမေနာ္ထူးရဲ့ စိတ္ေျပာင္းလဲျခင္းမွာ လူ႔ေလာက သဘာ၀ႏွင့္ လိုက္ေလ်ာ္ညီေထြစြာ ေနထုိင္ျခင္း ျဖစ္သည္ဟု သူမရဲ့ ဦးေႏွာက္ရဲ့ အသိစိတ္ဓာတ္က အလိုလို ၀င္လာေတာ့သည္။ တကယ္ေတာ ဆရာမေဒၚေမေနာ္ထူးဟာ ေက်ာင္းစာေတြသင္သာမက သင္ယူခ်င္တုိင္း သင္ယူလို႔ မရတဲ့ လူ႔ေလာကၾကီးရဲ့ အေၾကာင္းကိုပါ ပထမဦးဆံုး သင္ေပးလိုက္ျပီ ဟုလည္း သူမကိုယ္တုိင္ ယံုၾကည္လက္ခံထားသည္။ သူမရဲ့ စိတ္ထဲမ က်ိတ္ျပီး ဆရာမကိုလည္း ေက်းဇူးတင္မိသည္။

" ေအာ ဟိုေလ ေက်ာင္းစဖြင့္တုန္းက ဆရာမ အတန္းထဲ ၀င္လာတဲ့ အခါတုန္းက သမီးက ဆရာမကို ေက်ာင္းသူလို႔ထင္မိတာရယ္..၊ ဆရာမက အသက္ငယ္ငယ္ေလးနဲ႔ ဆရာမျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ ဆရာမကို အထင္ေသးမိတာရယ္..၊ ျပီးေတာ့ ဆရာမလို တုိင္းရင္းသူေလး တစ္ေယာက္က ျမန္မာစာကို သင္မယ္ဆိုေတာ့ ပိုျပီးေတာ့ အထင္ေသးမိတာရယ္ အဲ့ဒါေတြကို လာေတာင္းပန္တာပါ..၊ ဆရာမ"

ဆရာမ ေဒၚေမေနာ္ထူးက သူူ႔ကို အမလု႔ိ ေခၚပါလို႔ ေျပာလုိက္ေပမဲ့ အိမ္မက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ဆရာမ ေဒၚေမေနာ္ထူးကို အမဟု သူ႔ပါးစပ္မွ ေခၚထြက္ရန္ ၀န္ေလးေနမိသည္။

"ေအာ.. အိမ္မက္ကလည္းေလ ဆရာမအရြယ္နဲ႔ ေက်ာင္းဆရာမ ျဖစ္တဲ့ သူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ အိမ္မက္တို႔လို႔ အသက္မတိမ္းမယိမ္း လူေတြက ေတြ႔မယ္ဆုိရင္ အဲ့လိုထင္ျမင္တတ္ပါတယ္..၊ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူးကြယ္..၊ အိမ္မက္တင္ မဟုတ္ပါဘူး..၊ က်န္တဲ့ ေမာင္ေလး၊ ညီမေလးေတြလည္း အိမ္မက္လို ထင္ၾကမွာပါ..၊ အမက ေဗြမယူပါဘူးကြယ္..၊ ဒီလိုကိစၥမ်ိဳးေတြက ျဖစ္တတ္ပါတယ္။"

"ခင္ဆီကေတာ့ အဲ့လိုမထင္ပါဘူး ဆရာမရယ္"

"ေအာ..၊ ဒီကေလးႏွစ္ေယာက္နယ္ ဆရာမ ဆရာမ နဲ႔ ပါးစပ္ကကို မခ်ႏုိင္ဘူး..၊ ဆရာမေတာင္ ေတာ္ေတာ္အိုေနျပီလား မသိဘူး..၊ ေျပာပါဦး ခင္ဆီက ဘယ္လုိထင္တာလဲ"
"ခင္ဆီက ဆရာမ ၀င္လာကတည္းက နတ္သမီး က်လာသလားလုိ႔ေတာင္ ထင္မိတာ"
"ခင္ဆီကေတာ့ေလ ေရွာက္ေျပာေတာ့မယ္..၊ ဆရာမကို ေတြ႔တုန္းေျမာက္ေနျပန္ျပီ..၊ ဆရာမ မုန္႔ေကြ်းမွာပါကြယ္"
"တကယ္ေျပာတာ ဆရာမရဲ့ ဆရာမက အရမ္းလွတာပဲ.."
"ေအးပါ ထားပါေတာ့ ကဲ ညီမတုိ႔ ဒီမွာခဏေစာင့္ေနာ္ အမ စားစရာ တစ္ခုခု လုပ္လာခဲ့ဦးမယ္"
"ဟာ... ရပါတယ္ ဆရာမ..၊ အိမ္မက္တို႔ အခုပဲ ျပန္ေတာ့မလို႔"
"ေအး ေအး ေနာက္လဲ အားရင္လာလည္ဦးေပါ့..၊ စာ မရွင္းတာရွိရင္လဲ လာေမးလို႔ရတယ္ေနာ္"
"ဟုတ္ကဲ့ပါ ဆရာမ" ဟုေျပာဆိုက အိမ္မက္ႏွင့္ ခင္ဆီတို႔ႏွစ္ေယာက္သား ဆရာမ ေဒၚေမေနာ္ထူး အိမ္မွ ထြက္လာခဲ့ၾကေလသည္။ ဆရာမ အိမ္မွ ထြက္ထြက္ျခင္း အိမ္မက္ရဲ့ ဦးေႏွာက္အိမ္ေလးထဲတို႔ သတိတစ္ခ်က္က အိမ္မက္မေတာင္းဆုိပဲနဲ႔ အလိုလို၀င္ေရာက္လာသည္။ ထိုသတိတစ္ခ်က္ကား မိမိထက္ ငယ္သည္ျဖစ္ေစ ၾကီးသည္ျဖစ္ေစ၊ ရြယ္သူျဖစ္ေစ မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကိုမွ အထင္မေသးရဟူေသာ သတိတစ္ခ်က္ပင္ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။
*************************************************************